49 χρόνια πίσω στον χρόνο! Φοιτητές που φορούσαν ακουστικά, έπιαναν μικρόφωνο, μετέδιδαν επαναστατικά κομμάτια μιας άλλης εποχής και ξεσήκωναν τον κόσμο κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Κάτι σαν ραδιόφωνο, κάτι σαν DJs άλλης διάστασης… Πόσοι από εμάς (ειδικά τους μεγαλύτερους) δεν εμπνευστήκαμε από το ραδιόφωνο αυτό που μεγαλούργησε στα μεσαία κύμματα;
Σήμερα, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, αναδημοσιεύουμε την αληθινή ιστορία για τον “πομπό” των φοιτητών που έδωσαν έμπνευση και θάρρος στον λαό, να προχωρήσει!
Εδώ Πολυτεχνείο! Η ιστορία ενός ραδιοφωνικού σταθμού
Μπορεί τα ψευδώνυμα Sunrise, Be One, Seven Up, Peter N1, T-Rex να μη σας φέρνουν κάτι συγκεκριμένο στον νου, όμως οι κάτοχοί τους έχουν γράψει τη δική τους ιστορία σ’ ένα μεγάλο κεφάλαιο που συνοψίζεται στη φράση «Εδώ Πολυτεχνείο». Με δύο κατσαβίδια και μία πένσα, τρεις 25ρηδες, ο Πέτρος, ο Τάσος και ο Γιώργος, είναι οι «πειρατές» που έφτιαξαν σε χρόνο-ρεκόρ τον πομπό του Πολυτεχνείου.Είναι Νοέμβρης του 1973 και ήδη στην Αθήνα δεκάδες νεαροί ραδιοερασιτέχνες κάνουν τα πρώτα τους βήματα ως «καβαλάρηδες» στα AM αλλά και στα FM. O Πέτρος με το ψευδώνυμο Peter N1, ο Τάσος-Be One, ο Σταμάτης-Seven Up, ο Γιάννης-Sunrise μαζεύονται κάθε απόγευμα σε μια πολυκατοικία στη Νέα Ιωνία, στο διαμέρισμα του Σταμάτη-Seven Up, και κατασκευάζουν τους πρώτους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς των Αθηνών που εκπέμπουν στα μεσαία.
Η τεχνογνωσία τους είναι αρκετά καλή για την εποχή αν σκεφτεί κανείς ότι παλεύουν με τους πυκνωτές και τις λυχνίες από το 1965, πάντα κάτω από τα μάτια και τα αφτιά της αστυνομίας σε μια αυστηρά συντηρητική εποχή. Είναι τα χρόνια του «γύψου» και οι «καβαλάρηδες των μεσαίων» μόλις έχουν τελειώσει το στρατιωτικό τους. Κανείς από αυτούς δεν φανταζόταν ότι θα χρειαζόταν να μεταλαμπαδεύσει την τεχνογνωσία του σε κάποιους άλλους νεαρούς που ταμπουρώθηκαν στο κτίριο της οδού Πατησίων, ύψωσαν το ανάστημά τους και αναζήτησαν φωνή για να συσπειρώσουν και να βγάλουν τον υπόλοιπο ελληνικό λαό από τη σιωπή της επταετίας.
Μία εβδομάδα πριν από τη 17η Νοεμβρίου στα μεσαία κύματα ίσα που ακούγονται τα πρώτα μηνύματα από έναν στοιχειώδη, μικρής ισχύος πομπό που έχει στηθεί πρόχειρα στο κτίριο των Χημικών στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 15 του μήνα, οι νεαροί «πειρατές» των AM αναλαμβάνουν δράση. Ήρθε η ώρα να κάνουν το καθήκον τους απέναντι στην επόμενη γενιά των σχεδόν συνομήλικων τους που αντιστέκονται σθεναρά στο κράτος των συνταγματαρχών. Ο Peter N1, ο Τάσος-Be One, ο Σταμάτης-Seven Up και ο Γιάννης-Sunriseπιάνουν δουλειά. Τη φορά αυτή δεν θα μεταδώσουν τραγούδια από τον αέρα, αλλά φωνές, κραυγές αγωνίας, αντίστασης και προβληματισμού.
Με γρήγορους ρυθμούς οι ραδιοπειρατές μαζεύουν ανταλλακτικά, λάμπες, πυκνωτές ελαίου, μετασχηματιστές και μέσα σε δύο ώρες έχουν στήσει τον πρώτο σταθμό στους 1.050 χιλιόκυκλους στο κτίριο της Σχολής Μηχανολόγων: «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων.
Εκπέμπουμε σε 1.050 χιλιόκυκλους. Μεταδίδουμε μήνυμα συμπαράστασης προς τους φοιτητές και τους εργαζόμενους που αγωνίζονται κλεισμένοι στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο…» Η αρχή έγινε, και η αρχή είναι καθώς λένε το ήμισυ του παντός.
Ο Πέτρος Πολλάτος πατάει σήμερα τα 65 του χρόνια και είναι ο 25χρονος τότε ραδιοπειρατής Peter N1: «Μέσα σε δύο ώρες είχαμε στήσει έναν σταθμό-καμπάνα. Είχαμε όλα τα μηχανήματα γιατί βγαίναμε παράνομα αρκετοί από εμάς ήδη από το 1965». Η λειτουργία του σταθμού διήρκεσε 34 ώρες, από τις 5.00 μ.μ. της Πέμπτης 15 Νοεμβρίου έως τις 3.00 π.μ. του Σαββάτου 17 Νοεμβρίου. Οσοι είχαν τα κότσια έκαναν αναμετάδοση του προγράμματος των φοιτητών μέσα από τις δικές τους συχνότητες.
«Εγώ τους έκανα αναμετάδοση στα FM από τους 96,6 και να φανταστείς ότι τότε υπήρχαν ελάχιστοι δέκτες FM» θυμάται ο κ. Πολλάτος -τεχνικός της ΕΡΤ σήμερα- και εξηγεί ότι κάποιοι από αυτούς που έκαναν αναμετάδοση του προγράμματος του Πολυτεχνείου συνελήφθησαν από το χουντικό καθεστώς.
«Θυμάμαι έναν φίλο, τον Παναγιώτη, που είχε το ισχυρότερο μηχάνημα αναμετάδοσης, τον μπουζουριάσανε και τον πήγανε κατευθείαν στον Κορυδαλλό στο ίδιο κελί με τον τότε βουλευτή του Κέντρου Γεώργιο Μαύρο».
Ο κ. Πολλάτος συνεχίζει να περιγράφει τα τελευταία λεπτά της ιστορικής νύχτας: «Μια ώρα πριν γίνει η επίθεση ήμασταν ακόμα μέσα… Όταν έγινε έντονη η φημολογία ότι θα μπούνε μέσα, εγώ με τον Τάσο φύγαμε τρέχοντας από την πίσω αριστερή πόρτα του Πολυτεχνείου. Φοβηθήκαμε γιατί ήμασταν οι μεγαλύτεροι και ήμασταν στοχοποιημένοι και ως πειρατές. Θα μας τραβούσαν άσχημα… Οι φοιτητές δεν πίστευαν ότι θα μπούνε μέσα τα τανκς».
Λίγο μετά, παύση… η πόρτα πέφτει… ο ήχος από τις ερπύστριες θα μείνει χαραγμένος για πάντα στη μνήμη…
Για λίγο ακόμα ο εκφωνητής συνεχίζει: «…Αυτή τη στιγμή πιστεύουμε πως κάθε στρατιώτης κάθε αξιωματικός που αγαπάει την Ελλάδα δεν θα σηκώσει το χέρι του, δεν θα χύσει αίμα πατριωτικό, αίμα αδελφικό…» Τα υπόλοιπα πέρασαν στην Ιστορία, χύθηκαν τόνοι μελάνης περί πολιτικών μηνυμάτων και έγιναν αναλύσεις επί αναλύσεων, χωρίς ποτέ κανείς να ασχοληθεί με το αυθόρμητο, το στιγμιαίο, το ανθρώπινο, αυτό που έγινε πίσω από τα μικρόφωνα.
«Ο σταθμός μας δεν θα σταματήσει να μεταδίδει μέχρι το πρωί. Ο μόνος ελεύθερος σταθμός μετά από έξι χρόνια δικτατορίας… Αγαπητοί ακροατές που μας ακούτε, θα διακόψουμε για λίγο τη μετάδοση των ειδήσεων. Μόλις μάθουμε νέα, θα σας… Θα επικοινωνήσουμε και πάλι μαζί σας. Μείνετε στους δέκτες σας στο ίδιο μήκος κύματος». Θυμηθείτε, η Ιστορία γράφτηκε στους 1.050 στα μεσαία…
