Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μια εξαιρετική παράσταση απολαύσαμε το βραδάκι της Τετάρτης στην περιοχή του Ψυρρή. Ο λόγος για το έργο «Η ΚΟΥΖΙΝΑ» του διακεκριμένου Άγγλου συγγραφέα Arnold Wesker που ανεβαίνει φέτος για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο Αποθήκη σε μετάφραση- προσαρμογή- σκηνοθεσία του εμπνευσμένου Γιώργου Νανούρη που δεν παύει να μας ξαφνιάζει όλο και πιο ευχάριστα με τις προσεγμένες δουλειές του.
Πρόκειται για ένα έργο που έχει ανέβει σε περισσότερες από 40 χώρες και αν και έχει γραφτεί το 1957, τα μηνύματά του παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ. Ο λόγος του Arnold Wesker που αρέσκεται να καταπιάνεται με χαρακτήρες της εργατικής τάξης στα έργα του, θίγει σε αυτό το κείμενο φλέγοντα θέματα όπως η εκμετάλλευση και η καταπίεση στον εργασιακό χώρο, ο κοινωνικός ρατσισμός, οι μετανάστες αλλά και η θέση της αγάπης και των ονείρων στη ζωή μας σήμερα. Η εύστοχη επιλογή του συγγραφέα να θέσει όλη τη δράση του έργου στο εσωτερικό μιας κουζίνας εστιατορίου, περιβάλλον οικείο για τον ίδιο αφού έχει εργαστεί σε παρόμοιο χώρο, ήταν καθοριστική στον παραλληλισμό με την κοινωνία μας και τις διαφορετικές κοινωνικές τάξεις των ανθρώπων που ζουν μέσα σε αυτήν. Έτσι βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να παίρνουν σάρκα και όστα καυγάδες, αγωνία, άγχος, κούραση, νεύρα, όνειρα, κρυφές επιθυμίες και ένας έρωτας που προσπαθεί να ανθίσει μέσα στην ένταση της δουλειάς.
Ο Γιώργος Νανούρης που μετέφρασε και προσάρμοσε το έργο στα δεδομένα της ελληνικής πραγματικότητας πρόσθεσε στο κείμενο ένα απόσπασμα από ελληνική εφημερίδα με θέμα το ψωμί, άμεσα συνυφασμένο με τη θεματολογία του έργου καθώς και ένα ρεμπέτικο τραγούδι της Ιωάννας Γεωργακοπούλου που αναμφισβήτητα αποτέλεσε μια από τις δυνατές στιγμές της παράστασης. Επίσης, ο Γιώργος Νανούρης επέλεξε να κρατήσει αυτούσια τα πραγματικά ονόματα των ηθοποιών στους ήρωες του έργου ενισχύοντας έτσι τη ρεαλιστική γραμμή του συγγραφέα που θέλει τους ήρωές του να είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη ήταν υποδειγματική. Άλλωστε, έχοντας ήδη παρακολουθήσει προηγούμενες παραστάσεις του, δεν περιμέναμε από εκείνον τίποτα λιγότερο από αυτό που έστησε φέτος με τόση αγάπη και προσήλωση στο θέατρο Αποθήκη. Ενσωματώνοντας έντονα στοιχεία σωματικού θεάτρου και φανερά επηρεασμένος από τους Stomp, έστησε επί σκηνής μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα αποτελούμενη από το θίασο 11 ταλαντούχων νέων ηθοποιών και όποιο πιθανό μαγειρικό σκεύος τυγχάνει να βρίσκεται σε μια κουζίνα. Χρησιμοποίησε την ορχήστρα του σε σημεία – κλειδιά της παράστασης, παράγοντας πολυφωνικό ρυθμό, απόλυτα συγχρονισμένο, θέλοντας έτσι να δώσει έμφαση στην κορύφωση των γεγονότων. Το εύρημά του ήταν απολύτως επιτυχημένο αφού κατάφερε κάθε φορά να παρασύρει το θεατή στη δίνη των ηρώων.
Στο αντίθετο άκρο, ο Γιώργος Νανούρης δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει ως όπλο του και τη σιωπή για να «φωνάξει» στους θεατές την απόγνωση και τα θέλω των ηρώων του. Σύμμαχός του σε αυτό το εγχείρημα οι εμπνευσμένοι φωτισμοί του αλλά και η κινηματογραφική αίσθηση στην εναλλαγή των σκηνών που επιτεύχθηκε χάρη στην εξαιρετική κινησιολογία όλων των ηθοποιών.
Η απόφασή του να διαλέξει 11 νέους ηθοποιούς (Μαρία Αθητάκη, Μοσχούλα Ατσιδαύτη, Παναγιώτης Γαβρέλας, Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Απόστολος Καμιτσάκης, Φίλιους-Μιχαήλ Κανάκης, Χρήστος Καρνάκης, Τάσος Κορκός, Γρηγορία Μεθενίτη, Μάριος Ράμμος, Σταύρος Τσουμάνης) για το θίασό του ήταν απολύτως σωστή αφού με αυτό τον τρόπο έκανε το θεατή να δώσει μεγαλύτερη προσοχή στο σύνολο της παράστασης και στα μηνύματα του έργου. Θα ήταν άδικο εκ μέρους μας να ξεχωρίσουμε την ερμηνεία κάποιου καθώς και οι έντεκα λειτούργησαν ομαδικά, με απόλυτο συγχρονισμό, πάθος και φοβερή ενέργεια από το πρώτο τους λεπτό στη σκηνή. Αν έλειπε έστω και ένας από αυτούς, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο σε αυτήν την παράσταση.
Μέτρο, ένταση, εναλλαγές συναισθημάτων και αλήθειες που στοιχειώνουν κάθε νέο άνθρωπο που τολμά να αγαπά, να ελπίζει και να ονειρεύεται. Μια παράσταση που σίγουρα θα θυμάστε για καιρό για την υπέροχη αισθητική και τη δυναμική της. Απλά, πρέπει να τη δείτε.
Καλή σας θέαση!
