Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μια δυνατή θεατρική εμπειρία βιώσαμε το βράδυ της Τρίτης στο Σύγχρονο Θέατρο. Ο λόγος για την παράσταση «Με λένε Έμμα», έργο του βραβευμένου βρετανού συγγραφέα Ντάνκαν ΜακΜίλαν που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας με την καλλιτεχνική υπογραφή της Ομάδας Νάμα σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη.
Το συγκεκριμένο έργο του ΜακΜίλαν (που στην Ελλάδα τον γνωρίζουμε από τα έργα «Πνεύμονες» και «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα») πρωτοπαρουσιάστηκε στο National Theatre του Λονδίνου τον Αύγουστο του 2015 και η μεγάλη του επιτυχία το οδήγησε την επόμενη χρονιά στο West End και το 2017 στη Νέα Υόρκη στο Ann’s Warehouse. Στη χώρα μας ανεβαίνει φέτος για δεύτερη χρονιά στο Σύγχρονο Θέατρο αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές τόσο για τη σκηνοθετική του προσέγγιση όσο και για τις δυνατές του ερμηνείες, κάτι που διαπιστώσαμε και μόνοι μας το βράδυ της Τρίτης.
Πρόκειται για ένα έργο που θίγει τον αγώνα του ανθρώπου να επιβιώσει στον σύγχρονο κόσμο. Μια νεαρή ηθοποιός, η Έμμα, ζει μια ζωή εκτός ελέγχου, μεταξύ αλήθειας και ψευδαίσθησης. Είναι νέα, έξυπνη, ταλαντούχα, θυμωμένη αλλά και εξαρτημένη από ναρκωτικές ουσίες και αλκοόλ. Θέατρο και πραγματικότητα, οι δύο κόσμοι στους οποίους ζει, βρίσκονται πλέον σε σύγχυση. Η ζωή της πρέπει να ανασυνταχθεί. Από τη σκηνή του θεάτρου όπου ερμηνεύει την Νίνα στον Γλάρο του Τσέχωφ, θα βρεθεί σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης για να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό της, να τον αποδεχθεί και να μπορέσει να προχωρήσει σε έναν κόσμο πραγματικό, διαχειριζόμενη τους συνειρμούς που θα της προκαλέσουν, τα άτομα, οι τόποι και τα πράγματα απ’ τα οποία αυτός ο κόσμος είναι φτιαγμένος. Ένα ταξίδι από τον εθισμό στην αποτοξίνωση και από εκεί στην αποθεραπεία. Πόσες ελπίδες έχει να τα καταφέρει;
Την εύστοχη μετάφραση του έργου υπογράφει ο Γιώργος Χατζηνικολάου ξεφεύγοντας από τον πρωτότυπο τίτλο “People, Places and Things” και επιλέγοντας το «Με λένε Έμμα» που θίγει άμεσα το ζήτημα της ταυτότητας της πρωταγωνίστριας και παραπέμπει ασυναίσθητα σε φράση που χρησιμοποιείται σε ομαδικά προγράμματα απεξάρτησης και ψυχοθεραπείας.
Σκηνοθετικά, η Ελένη Σκότη προσέγγισε μοναδικά το κείμενο του βρετανού συγγραφέα δίνοντάς του κινηματογραφικές διαστάσεις. Πολύτιμοι αρωγοί της σ’αυτή την προσπάθεια στάθηκαν τόσο οι εξαιρετικοί φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου και η έντονη μουσική σύνθεση του Στέλιου Γιαννουλάκη όσο και το σκηνικό του Γιώργου Χατζηνικολάου που χώρισε τη σκηνή σε δωμάτια στα οποία παρακολουθούσαμε παράλληλες δράσεις που λειτουργούσαν ως συνδετικός κρίκος στην αφήγηση της ιστορίας της ηρωίδας αλλά εισχωρούσαν βαθύτερα και στον ψυχισμό της. Η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη κινήθηκε με άξονά της το ρεαλισμό αποκαλύπτοντας στους θεατές την ωμή αλήθεια που δεν είναι άλλη από τη συνεχή πάλη των ανθρώπων για την επιβίωσή τους σε μια προβληματική κοινωνία που έχει χάσει τις αξίες της. Τέλος, η σκηνοθέτις έδωσε έμφαση στα 12 βήματα της διαδικασίας ένταξης των εξαρτημένων στις ομάδες κάνοντας το συνολικό θέαμα πιο πειστικό.
Ερμηνευτικά, το σύνολο των ηθοποιών ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του έργου κάνοντας μια αξιόλογη προσπάθεια. Ξεχωρίσαμε τη Μαίρη Μηνά στο ρόλο της Έμμα (ή Νίνα ή Σάρα) που αν και φαινομενικά έπρεπε να μπει στο πετσί μιας ευάλωτης σαραντάχρονης ηρωίδας, κατάφερε παρά το νεαρό της ηλικίας της, να ανταποκριθεί στο μέγιστο βαθμό στο υποκριτικό της στοίχημα χαρίζοντας στο κοινό μια ερμηνεία άξιας βραβείου. Η ηθοποιός που σίγουρα θα μας απασχολήσει και μελλοντικά με τα επόμενα βήματά της, δεν κατέφυγε σε υπερβολές και μελλοδραματισμούς αλλά έδωσε νεύρο, ενέργεια και απόγνωση στην ερμηνεία της συγκινώντας τους θεατές που ταυτίστηκαν από τα πρώτα κιόλας λεπτά μαζί της. Η αμεσότητα, η ειλικρίνεια και η αφοπλιστική της ματιά ήταν μόνο μερικά από τα δυνατά της χαρτιά.
Εξαιρετική βρήκαμε στον τριπλό της ρόλο (γιατρός, επικεφαλής ομάδας ψυχοθεραπείας, μητέρα) την Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου που με τη θεατρική της εμπειρία και την άνεσή της στη σκηνή ήταν η φωνή της λογικής και της θετικής ενέργειας που έδιναν κουράγιο στην πρωταγωνίστρια να συνεχίσει τον αγώνα της απεξάρτησής της από τις ουσίες και να βγει νικήτρια. Στο ρόλο της μητέρας, η σκληρή της πλευρά έδωσε μια άλλη οπτική στην πραγματικότητα της κεντρικής ηρωίδας σπρώχνοντάς την μ’ένα ιδιαίτερο τρόπο να αποκοπεί από ότι την κρατάει πίσω.
Επίσης, μας άρεσαν πολύ ο Χάρης Τζωρτζάκης στο ρόλο του Μαρκ και του Κονσταντίν αλλά και ο Ανδρέας Κοντόπουλος στο ρόλο του Φόστερ. Οι δυο ηθοποιοί κέντησαν στις λεπτομέρειες τους ρόλους τους στήνοντας σχέσεις ουσίας με την πρωταγωνίστρια. Αξιόλογος και ιδιαιτέρως πειστικός και ο Κώστας Ξυκομηνός στο ρόλο του Πι, ενός οροθετικού εξαρτημένου ατόμου καθώς και στο ρόλο του πατέρα όπου ήταν άκρως συγκινητικός.
Στα πλην της παράστασης, αναφέρουμε τη συχνή και αμήχανη αλλαγή των σκηνικών στο μπροστινό μέρος της σκηνής που δυστυχώς αποπροσανατόλιζε κάποιες στιγμές το θεατή από τη ροή του έργου.
Το «Με λένε Έμμα» είναι μια σύγχρονη και επίκαιρη παράσταση που δικαίως έχει ξεχωρίσει στη θεατρική Αθήνα και αξίζει το χρόνο και την προσοχή μας. Οι παραστάσεις είναι περιορισμένες οπότε σπεύσατε να κλείσετε έγκαιρα τις θέσεις σας.
Καλή θέαση σε όλους!
👉Κλείσε εδώ το εισιτήριό σου: https://bit.ly/2m4NV1b
