Κριτική της παράστασης «Πυγμαλίων- Ωραία μου Κυρία»
Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Ήθελα εδώ και καιρό να δω αυτή την παράσταση. Είμαι αθεράπευτα ρομαντική, το παραδέχομαι. Από την πρώτη στιγμή που άκουσα ότι ο Αλέξανδρος Ρήγας θα ανεβάσει στην υπέρλαμπρη σκηνή του θεάτρου Πάνθεον το κορυφαίο έργο του Μπέρναρ Σω, «Πυγμαλίων» γνωστό στην Ελλάδα και ως «Ωραία μου Κυρία» ανυπομονούσα να φτάσει η στιγμή της πρεμιέρας για να το παρακολουθήσω.
Σχεδόν ένα μήνα μετά και αφού η παράσταση έχει ήδη ωριμάσει, επισκέφτηκα με χαρά όμοια μικρού παιδιού, αυτό τον υπέροχο χώρο χωρητικότητας 1500 ατόμων για να δω το υπερθέαμα για το οποίο μιλούσε όλη η Αθήνα. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως το συγκεκριμένο έργο κουβαλάει τη σκιά της αγαπημένης μας Αλίκης Βουγιουκλάκη, η οποία πρωταγωνίστησε 4 φορές στην «Ωραία μου Κυρία», αρχής γενομένης από το 1959 στο θέατρο Μουσούρη.
Η ιστορία διαδραματίζεται στο Λονδίνο του 1912 όπου ένας καθηγητής γλωσσολογίας γνωρίζει τυχαία ένα λαϊκό κορίτσι που πουλάει λουλούδια στο Κοβεν Γκάρντεν. Ο καθηγητής Ουίλιαμ Χίγκινς βάζει στοίχημα με τον φίλο του ότι μπορεί μέσα σε 6 μήνες να μετατρέψει την άξεστη ανθοπώλισσα Ελίζα Ντούλιτλ σε κυρία της υψηλής κοινωνίας, έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να καταλάβει την καταγωγή της. Η μεταμόρφωση αυτή διέρχεται από πολλά προβλήματα, αναποδιές, περιπέτειες, απρόοπτα, ακόμα περισσότερες κωμικές καταστάσεις μέχρι να καταλήξει στη πρώτη δημόσια εμφάνιση της Ελίζας στη μεγάλη δεξίωση της Πρεσβείας όπου η εκθαμβωτική κοπέλα κατορθώνει να τους κερδίσει όλους με τους τρόπους και τη γοητεία της. Η κατάσταση δε γίνεται ακόμα πιο περίπλοκη όταν ο καθηγητής ερωτεύεται το δημιούργημά του.
Πρόκειται για μια αριστουργηματική κομεντί εποχής γεμάτη χιούμορ, συναίσθημα, τρυφερότητα αλλά και καυστικά σχόλια του συγγραφέα για την αστική τάξη της εποχής του. Ο Αλέξανδρος Ρήγας υπογράφει τη μετάφραση, τη σκηνοθεσία αλλά και τη μουσική επιμέλεια της παράστασης, την τελευταία σε συνεργασία με τον εξαιρετικό Ησαϊα Ματιάμπα και μας παρουσιάζει ένα θέαμα αξιοζήλευτο για κάθε θεατρική σκηνή της Ευρώπης. Η σκηνοθεσία του είναι πειθαρχημένη και χωρίς υπερβολές αναδεικνύοντας αβίαστα το ταλέντο όλων των ηθοποιών που βρίσκονται επί σκηνής και ερμηνεύουν από τον πρωταγωνιστικό μέχρι το μικρότερο ρόλο. Όσο για τους κωμικούς διαλόγους, κατορθώνουν να δημιουργούν ένα θέαμα αξιοπρεπές και κατάλληλο για όλη την οικογένεια, γεγονός ιδιαιτέρως σπάνιο ιδιαίτερα στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας.
Οι ερμηνείες είναι άκρως απολαυστικές με τη Δήμητρα Ματσούκα να ξεχωρίζει στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ελίζα Ντούλιτλ. Η ηθοποιός φαίνεται πως έχει μελετήσει και την παραμικρή λεπτομέρεια στην ηρωίδα της και έχει καταφέρει να την κάνει δική της. Είναι ένας ρόλος που ταιριάζει γάντι στην έντονη και γεμάτη χιούμορ προσωπικότητά της αφού δεν φοβάται να αυτοσαρκαστεί, να τσαλακωθεί αλλά και να ξεδιπλώσει την ομορφιά της ψυχής της κατορθώνοντας να μας γοητεύσει όλους.
Ο Κώστας Κόκλας ερμηνεύει με απλότητα, αυστηρότητα αλλά και μαεστρία το ρόλο του καθηγητή Χίγκινς. Η αλήθεια είναι πως δεν τον είχαμε δει σε κάτι παρόμοιο και μας άρεσε πολύ καθώς κέρδισε για άλλη μια φορά το στοίχημα και απέδειξε πόσο καλός ηθοποιός είναι. Ξεχωρίσαμε επίσης τη γοητεία, τη φινέτσα και τη λάμψη της Μπέτυς Λιβανού, το σκέρτσο και την υποκριτική δεινότητα της Χριστίνας Θεοδωροπούλου, την αυθόρμητη προσέγγιση του Ορέστη Τζιόβα στο ρόλο του, τις τεράστιες μουσικές δυνατότητες του Ησαϊα Ματιάμπα αλλά και τη Γαλήνη Τσεβά που είχαμε να δούμε καιρό και μας είχε λείψει.
Ωστόσο, οι μεγαλύτερες αδυναμίες μας ήταν δύο. Ο Παύλος Χαϊκάλης ερμηνεύει το ρόλο του συνταγματάρχη Πρίτσαντ και μας κερδίζει για άλλη μια φορά με το υποκριτικό του ταλέντο και την απλότητά του πάνω στη σκηνή. Κατόρθωσε να μας κάνει να τον συμπαθήσουμε από την πρώτη στιγμή αλλά μας χάρισε και άφθονες στιγμές γέλιου με τις κωμικές του ατάκες κλέβοντας την παράσταση στα σημεία. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τον Αντώνη Καφετζόπουλο που ερμηνεύει τον πατέρα της Ελίζας. Ο ηθοποιός βρίσκεται σε γνώριμα λημέρια του παρελθόντος, υποδυόμενος έναν αξιολάτρευτο τεμπέλη που σκαρφίζεται διάφορα προκειμένου να αποσπά χρήματα και ποτό από τους γύρω του. Δεν μπορούσαμε να μην λατρέψουμε την άνεση και την πειστικότητα στην ερμηνεία του!
Όσο για τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη και τα κοστούμια του Απόλλων Παπαθεοχάρη, ό,τι και να πούμε είναι πραγματικά λίγο. Πλούσια, εντυπωσιακά, προσεγμένα και βασισμένα απόλυτα στην εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία στήριζαν και αναδείκνυαν την παράσταση με τρόπο μοναδικό. Χωρίς τη δουλειά αυτών των δύο ανθρώπων, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο σε αυτό το έργο.
Πρόκειται για μια πληθωρική παράσταση, αφού η διάρκειά της φτάνει σχεδόν τις τρεις ώρες, που σίγουρα αξίζει κάποιος να πληρώσει για να παρακολουθήσει. Το μεράκι και η δουλειά όλων των συμμετεχόντων μα ιδιαίτερα του Αλέξανδρου Ρήγα φαίνεται από το πρώτο λεπτό μέχρι τη στιγμή της υπόκλισης και είναι άκρως συγκινητική αφού σέβεται το θεατή και δεν προσπαθεί να τον υποτιμήσει. Τέτοιες δουλειές αξίζει να βλέπουμε στις αμέτρητες θεατρικές σκηνές της χώρας μας.
Ένα έργο που σας προτείνω ανεπιφύλακτα. Καλή θέαση σε όλους!
Πληροφορίες για τη παράσταση: ΕΔΩ
