Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Συνεχίζοντας τις θεατρικές μας εξορμήσεις, σε όσες παραστάσεις δεν έχουν ρίξει ακόμη αυλαία στην Αθήνα, επισκεφτήκαμε πρόσφατα το θέατρο RADAR, έναν υπέροχο χώρο στο Νέο Κόσμο για να παρακολουθήσουμε το σύγχρονο ανέβασμα της Αναστασίας Παπαστάθη στο έργο του Ζαν Κοκτώ «Τρομεροί Γονείς».
Το έργο του Γάλλου συγγραφέα που γράφτηκε το 1938 πραγματεύεται τις οικογενειακές σχέσεις, τη δύναμη του έρωτα και την ατομική ελευθερία. Το έργο καταγράφει τις σχέσεις των μελών μιας οικογένειας και δίνει την δυνατότητα να ερευνηθούν πιο εξειδικευμένα θέματα όπως οι σχέσεις εξάρτησης που καλλιεργούνται μέσα στην οικογένεια, η ελεγκτική συμπεριφορά του γονέα, η ανάγκη αυτονόμησης του παιδιού, αλλά και πως επηρεάζει η ποιότητα σχέσης των γονέων την διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός παιδιού.
Η Αναστασία Παπαστάθη που έχει επιμεληθεί τόσο την εύστοχη μετάφραση του έργου όσο και τη σκηνοθεσία της παράστασης, προσέγγισε το κείμενο με μια σύγχρονη ματιά μεταφέροντας το έργο από το Παρίσι του 1938 στην Ελλάδα του σήμερα. Μια χειριστική, κυκλοθυμική μάνα, αποξενωμένη από τον άντρα της και απόλυτα εξαρτημένη από τον γιο της. Η ανύπανδρη, εμμονική με την τάξη, αδερφή της που ζει μαζί τους και έχει αναλάβει να τους συντηρεί με τα χρήματα της κληρονομιάς του πλούσιου θείου τους κι ένας πατέρας που καλύπτει τη μοναξιά του με μικρές αποδράσεις σε εξωσυζυγικές σχέσεις συμπληρώνουν το παζλ της «αγίας οικογένειας». Όλα δείχνουν ισορροπημένα μέχρι τη στιγμή που ο γιος ερωτεύεται και θα θελήσει να σπάσει τα δεσμά της οικογένειας. Η παλιότερη γενιά αναπόφευκτα θα συγκρουστεί με την νέα που διεκδικεί τη δική της ταυτότητα.
Ο μύθος του Ζαν Κοκτώ δεν απέχει καθόλου από όσα διαδραματίζονται στη μέση ελληνική οικογένεια που ζει στο διαμέρισμα της διπλανής πολυκατοικίας. Βρήκαμε εξαιρετικά έξυπνη την σκηνοθετική προσέγγιση της Αναστασίας Παπαστάθη καθώς οι χαρακτήρες μας είναι γνώριμοι και αναγνωρίσιμοι στο κοντινό μας περιβάλλον. Τα τρίγωνα σχηματίζονται με τους ήρωες να εναλλάσονται περίτεχνα από τη μια στιγμή στην άλλη στους ρόλους του θύματος και του θύτη. Η σκηνοθέτις ανέδειξε τόσο τη παθογένεια και την τοξικότητα που τείνει να κυριαρχεί στις σχέσεις των μελών της ελληνικής οικογένειας, χτίζοντας ομαλά τις συγκρούσεις των ηρώων όμως παράλληλα έδωσε χώρο και στις κωμικές καταστάσεις της ιστορίας αποφορτίζοντας έστω και για λίγο την ατμόσφαιρα.
Ερμηνευτικά, οι ηθοποιοί «ντύθηκαν» με αγάπη τους ήρωές τους κατορθώνοντας στο σύνολό τους να μας πείσουν με τις ερμηνείες τους. Ξεχωρίσαμε τη Μαρία Μαυροματάκη στο ρόλο της ανύπαντρης αδερφής και την απόλυτη φωνή της λογικής για την καθαρότητα του λόγου της και τον βουβό πόνο της θυσίας της στο βωμό της ευτυχίας των αγαπημένων της ανθρώπων. Μας άρεσε πολύ και η φυσικότητα της ερμηνείας του Χρήστου Ευθυμίου στο ρόλο του πατέρα, ήρωα απόλυτα αναγνωρίσιμου σε κάθε ελληνικό νοικοκυριό. Τέλος, μας εξέπληξε πολύ ευχάριστα η πρωτοεμφανιζόμενη Ευδοκία Ασπρομάλλη στο ρόλο της νεαρής Μαρίας που έπαιξε επιτυχώς το ρόλο του «βότσαλου» στη λίμνη με τα λιμνάζοντα νερά της τοξικής οικογένειας.
Τα εύσημά μας αξίζει να δώσουμε στην Κυριακή Πανούτσου για την κατασκευή του διπλού σκηνικού που ήταν απόλυτα εναρμονισμένο στην οικονομική κατάσταση αλλά και στη κοινωνική θέση των ηρώων. Στοχευμένοι και οι φωτισμοί της Αναστασίας Παπαστάθη που ανέδειξαν την κάθε γωνιά του σκηνικού προσδίδοντας την ένταση που απαιτούσε η πλοκή στα καίρια σημεία.
Μπορεί ο εγωισμός και η τοξικότητα των ανθρώπων να ονομαστεί αγάπη με πρόσχημα το «καλό» της οικογένειας; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κάποιος αρνούμενος πεισματικά να αποδεχτεί την ευτυχία των αγαπημένων του; Οι απαντήσεις δίνονται στη σκηνή του RADAR και σας περιμένουν να τις ανακαλύψετε!
Καλή θέαση σε όλους!
