Είδαμε την παράσταση «Iraq – 9 τόποι επιθυμίας»
Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Τί να πω για αυτό το έργο; Το είχα δει πριν τρία χρόνια στον πολυχώρο Vault και έκανα να συνέλθω μέρες ολόκληρες. Φέτος το «Iraq – 9 τόποι επιθυμίας» ανεβαίνει στο φιλόξενο χώρο του Εργοτάξιον με αλλαγές στο καστ των ηθοποιών αλλά την ίδια διακαής επιθυμία να μας δώσει μια γροθιά στο στομάχι.
Η θεατρική επιτυχία του off-Broadway «ΙRAQ – 9 τόποι επιθυμίας» της πολυβραβευμένης συγγραφέως Heather Raffo, αποτελεί εξιστόρηση της ζωής εννέα Ιρακινών γυναικών, με φόντο τους δύο πολέμους στον Κόλπο και εμβαθύνει στο τί σημαίνει να είσαι γυναίκα, σε μια χώρα που επισκιάζεται από το καθεστώς του πολέμου. Οι μονόλογοι συνθέτουν ένα πολύχρωμο, ευφυές και λαμπερό δημιούργημα της γυναικείας μοναχικότητας και αναζήτησης σε «τρομακτικούς» καιρούς. Το έργο είναι η αληθινή ερμηνεία που σκιαγραφεί την πραγματικότητα των Ιρακινών γυναικών της Μέσης Ανατολής, έτσι όπως δεν τις έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα.
Η σκηνοθεσία είναι και πάλι της Μαρίας Τσαρούχα, η οποία στον ιδιαίτερο χώρο της σκηνής του Εργοτάξιον καταφέρνει να συνδέσει άμεσα το θεατή με το θέαμα και το δράμα της κάθε πρωταγωνίστριας. Βλέπουμε στη σκηνή εννέα γυναίκες- διαφορετικής ηλικίας και κουλτούρας να μας εξιστορούν τα δικά τους βιώματα από τον εφιάλτη του πολέμου. Οι ιστορίες τους είναι τόσο διαφορετικές μα συνδέονται μαγικά φωτίζοντας την αγάπη τους για τη ζωή, το φόβο για το θάνατο και τη δυσκολία να είσαι γυναίκα και να δρας ελεύθερα σε ένα τόσο καταπιεσμένο καθεστώς.
Το σκηνικό είναι απλό μα όχι απλοϊκό. Μερικά ζευγάρια παπούτσια που δεν θα φορεθούν ποτέ ξανά συμβολίζοντας τους χιλιάδες νεκρούς των πολέμων του Κόλπου και ένα μπουκάλι νερό, το πολυτιμότερο αγαθό όλων, απαραίτητο για την ύπαρξη ζωής είναι αρκετά για να περάσουν το μήνυμά τους. Άλλωστε, οι παρουσίες των γυναικών επί σκηνής είναι τόσο συγκλονιστικές που οτιδήποτε και να υπήρχε στο σκηνικό δεν θα το προσέχαμε.
Είχαμε μάτια μόνο για εκείνες και το δράμα που κουβαλούσαν. Είχαμε ανάγκη να επικοινωνήσουμε μαζί τους και να μάθουμε τί πραγματικά τους συνέβη. Νιώσαμε ντροπή για την άγνοια που κουβαλάγαμε μέσα μας και για πράγματα που εμείς οι Δυτικοί θεωρούμε δεδομένα αγαθά της καθημερινότητάς μας μα για εκείνες ήταν στόχοι ζωής.
Η ζωή, ο πόλεμος, ο θεσμός της οικογένειας, οι γενετικές ανωμαλίες, η ανάγκη για επιβίωση και αγάπη, η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης είναι μόνο μερικά από τα θέματα που θίγονται με περίτεχνο τρόπο από τις εννέα γυναίκες. Είναι από τις λίγες παραστάσεις που έχουμε παρακολουθήσει και στο σύνολό τους οι ερμηνείες ήταν τόσο ξεχωριστές και άρτιες. Ξεχωρίσαμε τη Μυρτώ Λοντόρφου που κατέθεσε τη συγκλονιστική της ιστορία για την απώλεια της οικογένειάς της λόγω του πολέμου με τρόπο τόσο σπαρακτικό που μας έκανε να δακρύσουμε αλλά και την εξαιρετική Έφη Μεράβογλου στο ρόλο μιας φιλελεύθερης Ιρακινής ζωγράφου που αγαπάει το γυμνό σώμα και τα πάθη της και δεν φοβάται να τα υπερασπιστεί, όποιο και αν είναι το τίμημα. Η Έφη Μεράβογλου συμμετείχε και πριν δυο χρόνια στην παράσταση ενσαρκώντας την ίδια ηρωίδα. Η ερμηνεία της μας είχε εντυπωσιάσει και τότε μα τώρα την βρήκαμε ακόμη πιο ώριμη και πιο μεστή, απόδειξη της σπουδαίας της εξέλιξης αλλά και του συνολικού χτίσιμου του χαρακτήρα της.
Στο υπόγειο είναι πράγματι η θέα γιατί στο Πολυχώρο του Εργοτάξιον γίνονται θαύματα κάθε Σάββατο και Κυριακή που παίζεται η παράσταση «Iraq – 9 τόποι επιθυμίας». Το έργο που πήρε παράταση μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου είναι αναμφισβήτητα μια από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς. Αξίζει να την παρακολουθήσετε γιατί είναι ένα έργο που θα σας προβληματίσει, θα σας δώσει τροφή για σκέψη και θα σας κάνει αν όχι καλύτερους, τουλάχιστον πιο συμπονετικούς ανθρώπους στο δράμα που αύριο μπορεί να χτυπήσει τη δική σας πόρτα.
Καλή σας θέαση!
