Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μια σπουδαία παράσταση που ανεβαίνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε πριν λίγες μέρες στο θέατρο Μικρό Άνεσις. Ο λόγος για τη νουβέλα «Λευκές Νύχτες» του κορυφαίου Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, την οποία και διασκεύασε για το θέατρο ο εξαιρετικά ταλαντούχος Κωνσταντίνος Ασπιώτης που υπογράφει και τη σκηνοθεσία του όλου εγχειρήματος.
Πρόκειται για ένα έργο – εγκώμιο στη φιλία και την αγάπη με φόντο τις ονειρικές Λευκές Νύχτες της Αγίας Πετρούπολης. Αν και το κείμενο γράφτηκε από τον σπουδαίο Ρώσο συγγραφέα το 1848, παραμένει διαχρονικό μέχρι σήμερα αφού μαζί του μπορούν να ταυτιστούν οι ρομαντικές ψυχές ακόμη και της σύγχρονης εποχής. Η πλοκή διαδραματίζεται σε μια προκυμαία πάνω από τα νερά του ποταμού Νέβα, όπου δύο μοναχικοί νέοι, θα ζήσουν μία ιστορία ενηλικίωσης! Άγνωστοι μεταξύ τους, συναντιούνται, γνωρίζονται και ανταλλάσσουν τα ανείπωτα ως τώρα μυστικά τους, τις αγωνίες και τα όνειρά τους. Μια επαφή πολύτιμη, από αυτές που δεν προγραμματίζουμε, μας συμβαίνει σπάνια και είναι αρκετή για να καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής μας.
Η νουβέλα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι είναι μεγαλειώδης αφού μέσα από μια απλή ιστορία νέων ανθρώπων που συναντήθηκαν εντελώς τυχαία, κατορθώνει να μας δείξει την αντίθεση του «ζω» και «αισθάνομαι» με τις διαφορετικές οπτικές των δυο κεντρικών ηρώων. Από τη μια, ο «Ονειροπόλος», ένας μοναχικός άνθρωπος χωρίς καμιά φοβερή ιστορία για το παρελθόν του που έχει μάθει μόνο να φαντάζεται και να ζει μέσα από τις αισθήσεις του βιώνοντας ιδεατούς έρωτες στο μυαλό του και από την άλλη, η Νάστινκα, μια δεκαεφτάχρονη κοπέλα που διψά για έρωτα και πραγματική ζωή και κάνει τα πάντα για να την αποκτήσει. Τους ενώνει μια ασφυκτική μοναξιά και η σιωπή της νύχτας με φόντο το παγωμένο τοπίο της Αγίας Πετρούπολης. Κι οι δυο τους αναζητούν την ευτυχία έστω κι αν αυτή κρατήσει μονάχα μια στιγμή.
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης υπογράφει την θεατρική διασκευή αλλά και τη σκηνοθεσία της παράστασης σεβόμενος απόλυτα την οπτική του κορυφαίου Ρώσου συγγραφέα. Δίνει έμφαση στο λόγο του Ντοστογιέφσκι και στην ιστορία των δυο ηρώων δημιουργώντας ένα ονειρικό ειδύλλιο επί σκηνής και κάνοντας το θεατή αόρατο μέτοχο στο όλο εγχείρημα. Εκμεταλλεύτηκε την εξαιρετική χημεία των δυο ηθοποιών του που αναμφισβήτητα είναι και από τα πιο δυνατά χαρτιά της παράστασης αναδεικνύοντας έτσι υποκριτικά τον καλύτερό τους εαυτό. Αξιοποίησε κάθε σπιθαμή του χώρου στο Μικρό Άνεσις κάτι που αν και είχε θετικό πρόσημο, στην πράξη παρατηρήσαμε πως δυσκόλευε το θεατή να παρακολουθήσει όλη την εξέλιξη της δράσης. Στα συν, αδιαμφισβήτητα και το εξαιρετικό εφέ με το νερό της βροχής.
Το ρόλο του «Ονειροπόλου» ερμήνευσε ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης ενώ στο ρόλο της Νάστινκας απολαύσαμε την Αλεξάνδρα Αϊδίνη. Οι δυο ηθοποιοί έχουν συνεργαστεί και στο παρελθόν, κάτι που τους επιτρέπει να έχουν αναπτύξει τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας επί σκηνής με τη χημεία τους να είναι αδιαπραγμάτευτη. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης ερμήνευσε τον ήρωά του αρχικά με μια συστολή και μια εσωτερικότητα που έδειχνε την αμηχανία και το άγχος του ήρωα να επικοινωνήσει με τη νεαρή κοπέλα ενώ αργότερα τυφλωμένος από τον έρωτα, έγινε πιο αποφασιστικός στη διεκδίκηση της ευτυχίας του.
Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη στο ρόλο της Νάστινκα ήταν απλά αξιολάτρευτη. Κινήθηκε με περισσή άνεση ανάμεσα στο κωμικό και στο δραματικό στοιχείο κάνοντας την ηρωίδα της, κομμάτι του εαυτού της. Η ερμηνεία της είχε μέτρο και συνέπεια στην εκφορά του λόγου ενώ με τα πλούσια εκφραστικά της μέσα, η ηθοποιός αποτύπωσε τη φλόγα της Νάστινκα για μια ευτυχισμένη ζωή γεμάτη έρωτα και νέες συγκινήσεις.
Λιτό κι όχι ιδιαιτέρως εύχρηστο μας φάνηκε το σκηνικό που επιμελήθηκε η Ζωή Μολυβδά – Φαμέλη για την παράσταση. Θα θέλαμε το παγκάκι που φιλοξένησε το ειδύλλιο των ηρώων να είναι πιο ευδιάκριτα οριοθετημένο. Εν αντιθέσει, βρήκαμε εξαιρετικούς τους περίτεχνους φωτισμούς της κ. Φαμέλη, με τη μείξη ψυχρών και θερμών χρωμάτων να δημιουργεί την απαιτούμενη ατμόσφαιρα και να ενισχύει τις εντάσεις. Τέλος, υπέροχα και πλήρως εναρμονισμένα με την εποχή του έργου ήταν τα κοστούμια που επιμελήθηκε η Ηλένια Δουλαδίρη.
Μια στιγμή απόλυτης ευτυχίας αρκεί για να ζήσει κάποιος μια ολόκληρη ζωή ευτυχισμένος; Οι «Λευκές Νύχτες» στο Μικρό Άνεσις μας φώτισαν το δρόμο των αθεράπευτα ονειροπόλων. Εκεί που όλα είναι εφικτά αρκεί η καρδιά να χτυπά δυνατά. Μια παράσταση που έσταξε μέλι στην ψυχή μας και σας την προτείνουμε με το χέρι στην καρδιά.
Καλή σας θέαση!
