Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μπορεί να χωρέσει μια ολόκληρη ζωή γεμάτη αναμνήσεις σ’ ένα χαρτόκουτο; Κι όμως μπορεί! Τον τρόπο μας έδειξε ο Δημήτρης Σαμόλης μέσα από τον συγκλονιστικό μονόλογο «Στρακαστρούκες» που έγραψε και πρωταγωνιστεί στο θέατρο Μικρό Γκλόρια σε σκηνοθεσία του Μάριου Κακουλλή. Παρακολουθήσαμε την παράσταση και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας.
Το έργο μας ταξιδεύει σ’ ένα χωριό της Κρήτης όπου ακριβώς δέκα λεπτά πριν χτυπήσουν οι καμπάνες για την Ανάσταση, ένα νεαρό αγόρι, ο Κωσταντής -Βενιαμίν – Μπέντζι κρατάει στη μια του χούφτα καραμελάκια που σκάνε στο στόμα και στην άλλη αυτοσχέδιες στρακαστούκες με σκοπό να προσφέρει τα πρώτα στο υποψήφιο κορίτσι του και να σκάσει τα δεύτερα μόλις ακουστεί το «Χριστός Ανέστη». Όμως οι καμπάνες ηχούν νωρίτερα, τα χέρια του μπερδεύονται, το δόντι του κοριτσιού σπάει και η τιμωρία του αγοριού δεν έχει τέλος.
Στην κλειστή κοινωνία της επαρχίας που κανείς δεν του απλώνει το χέρι, ο ήρωάς μας ανοίγει την καρδιά του με σπαρακτικό χιούμορ λίγο πριν κάνει το μεγάλο μπαμ. Ο ηθοποιός και τραγουδοποιός Δημήτρης Σαμόλης στο πρώτο του θεατρικό έργο, βάζει στο μικροσκόπιο την “αγία ελληνική οικογένεια”, τη ζωή στην επαρχία και τον εκφοβισμό σε ένα συνταρακτικό μονόλογο που θίγει θέματα που τείνουμε θα κρύβουμε επιμελώς κάτω από το χαλί. Το έργο μιλάει για ρατσιστικές, σεξιστικές και άκρως κακοποιητικές συμπεριφορές που πολλές φορές ξεκινούν ακόμη και από το προσωπικό μας κρυσφύγετο που δεν είναι άλλο από την οικογένειά μας.
Στο σκηνοθετικό τιμόνι της παράστασης βρίσκεται ο Μάριος Κακουλλής που αφουγκράστηκε τον πόνο του ήρωα και ανέδειξε στο έπακρο όλα τα κρυφά μηνύματα του κειμένου. Έστησε μια παράσταση με ρυθμό και εναλλασόμενο συναίσθημα μετακινώντας το θεατή ομαλά από την κωμωδία στο δράμα. Η ευρηματικότητα του σκηνοθέτη φάνηκε στην αξιοποίηση των λιγοστών σκηνικών αντικειμένων που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία εικόνων και την αναβίωση αναμνήσεων του ήρωα. Μας κέρδισε η σκηνή με τα παπούτσια στη δημιουργία του πρώτου τραγουδιού του Κωνσταντή. Τα παπούτσια αυτά είχαν ψυχή αφήνοντας τον πόθο και τις ενοχές να ξεχυθούν σαν ορμητικό ποτάμι.
Στο πρωταγωνιστικό ρόλο του Κωνσταντή απολαύσαμε τον εκπληκτικό Δημήτρη Σαμόλη που αν και έγραψε το δυνατό αυτό κείμενο, ορθώς δεν μπήκε στον πειρασμό να σκηνοθετήσει το όλο εγχείρημα δίνοντας χώρο σ’ ένα δεύτερο ζευγάρι μάτια ν’αναδείξει το έργο από μια άλλη σκοπιά. Τί να πούμε για την πολυπρόσωπη ερμηνεία του ηθοποιού; Μέσα σε 70 λεπτά καλείται να μεταμορφωθεί από τον Κωνσταντή, στον αυταρχικό πατέρα του, τις αδερφές του, τον Ασκομπαντούρα και την κολλητή φίλη του Περσεφόνη με τεράστια συνέπεια και μια αξιοζήλευτη ορμή που ήταν πραγματικά συγκινητική. Το πονάει το κείμενό του, τη ζει την ιστορία του και το χειροκρότημα που λαμβάνει στο τέλος της παράστασης του αξίζει και με το παραπάνω. Πολλά μπράβο!
Αξίζει ν’ αναφέρουμε τον Λουκά Μπάκα που επιμελήθηκε το έξυπνο και ευρηματικό σκηνικό της παράστασης που κατέχει ύψιστη σημασία στην αφήγηση της ιστορίας, τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Στέφανου Δρουσιώτη αλλά και την ιδιαίτερη μουσική της παράστασης (ECATI). Σ’αυτό το σημείο να πούμε πως το όλο εγχείρημα ευνοήθηκε και από την ιδανική σε μέγεθος σκηνή του θεάτρου Μικρό Γκλόρια που φέρνει τον θεατή σε άμεση επαφή με τον ηθοποιό και τον κάνει αυτομάτως κοινωνό της ιστορίας.
Οι «Στρακαστρούκες» κάνουν θόρυβο στο Μικρό Γκλόρια σε μια προσπάθεια να ξορκίσουν το φόβο που φωλιάζει στις καρδιές των ανθρώπων. Μια υπέροχη παράσταση, μια κατάθεση ψυχής από τον Δημήτρη Σαμόλη που αξίζει να παρακολουθήσετε.
Καλή σας θέαση!
