Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου και ο δρόμος μας οδηγεί στο γνωστό χώρο στη τεχνόπολις.
Η αλήθεια είναι ότι είχα μεγάλη αγωνία να δω το νέο εγχείρημα του Γιάννη Αγγελάκα και της νέας του μπάντας τους 100°C
να μοιραστώ τις σκέψεις, τους προβληματισμούς αλλά και την μουσική λαγνεία του μεγαλύτερου εν ζωή Έλληνα ροκ καλλιτέχνη.
Η πρώτη φορά που είδα ζωντανά το Γιάννη Αγγελάκα ήταν κάπου στις αρχές του 90 στο Αν club
και έμελλε να με στιγματίσει για πάντα. Από τότε πέρασαν δεκαετίες,
οι Τρύπες διαλύθηκαν, και νέα μουσικά projects του Αγγελάκα ήρθαν στο δρόμο μας, το ίδιο δυνατά,
το ίδιο σημαντικά και πρωτοπόρα, να συνεχίσουν εκείνο το δρόμο που αποτέλεσε για εμάς, μια γελαστή ανηφόρα.
Μια μικρή ιδέα για το τι θα επακολουθούσε είχα πάρει ένα χρόνο πριν στον ίδιο χώρο, στην συναυλία για τον Θάνο,
αλλά οι καταστάσεις τότε ήταν διαφορετικές από ότι τώρα.
Τώρα είχε φτάσει πλέον η ώρα να βιώσουμε σε όλο του το μεγαλείο τον Γιάννη Αγγελάκα και τους 100°C full band.
Την συναυλία άνοιξε ο Ορέστης Ντάντος λίγο πριν τις 9, φανερά επηρεασμένος από το παιδικό του όνειρο όπως είπε,
να μοιραστεί την σκηνή με τον Αγγελάκα. Αγχωμένος στην αρχή αλλά φανερά πιο απελευθερωμένος στην συνέχεια, κατάφερε να κερδίσει τον κόσμο
και να μας κρατήσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο για περίπου ένα σαρανταπεντάλεπτο. Άλλωστε η εμπειρία των τριών άλμπουμ του αλλά και η σκηνική του παρουσία, άνοιξαν το δρόμο ευχάριστα, για την συνέχεια της βραδιάς.
Ο χώρος είχε ήδη γεμίσει ασφυκτικά από τον κόσμο και πιστέψτε με, κανείς δεν είχε ιδέα για το τι θα επακολουθούσε.
Τα φώτα έσβησαν, η μπάντα ανέβηκε και η φωνή του Αγγελάκα δόνησε την ατμόσφαιρα
“γεια σας παιδιά” και η τεχνόπολις πήρε φωτιά.
Με πολύ σφικτή και δεμένη την μπάντα ( εκτός από ένα σημείο στο Άγρια των άστρων μουσική που ξέχασε τα λόγια και κάπου ΄χάθηκαν),
με μελωδίες να μας χτυπούν κατακέφαλα, folk ρυθμούς ξεπεταγμένους από τα βαλκάνια
(με τα παιδιά στα πνευστά να τα δίνουν όλα και μουσικά αλλά και σκηνικά),
πάντρεμα ρεμπέτικου με ροκ, ανατίναξαν τα ήδη πειραγμένα μυαλά μας.
Πιο ήπια στην αρχή, να ξεκινούν με το δικαιοσύνη και όσο πέρναγε η ώρα να αγριεύουν.
Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός, αιρετικό, μέσα μου ο αέρας που φυσά,
αλλά και την έκπληξη μέσα από το υπέροχο τίποτα, το είμαι τυχερός, να μας παρασέρνουν σε ένα μαγικό ταξίδι.
Όσο περνούσε η ώρα να αίματα άναβαν. O χαμένος τα παίρνει όλα και η τεχνόπολις στο πόδι.
Γελαστή ανηφόρα, ένα ολοκαίνουργιο το Νεάτερνταλ, και φυσικά το σαράβαλο , με την γιορτή να είναι στο αποκορύφωμα της.
Κάπου εκεί άρχισε να γυαλίζει το μάτι του Αγγελάκα ακόμη περισσότερο.
Η τρέλα στο βλέμμα του ήταν πλέον ξεκάθαρη.
Είχε βαλθεί να μας διαλύσει. Οι πρώτες νότες από το τρένο, το σιγά μην κλάψω και το ακούω την αγάπη ήρθαν να μας τελειώσουν.
Καπνογόνα άναψαν παντού και όλος ο κόσμος όρθιος να χορεύει σε ένα ατέλειωτο πάρτυ από άκρη ως άκρη
και ενώ όλοι πιστέψαμε ότι κάπου εκεί αυτή η καταπληκτική βραδιά έφτανε στο τέλος, το encore ήταν ισοπεδωτικό.
Ήταν γροθιά στο στομάχι και επιστροφή στα βρώμικα υπόγεια του Aν club και τις δολοφονικά ερωτικές και άγριες βραδιές του Ρόδον.
Ταξιδιάρα ψυχή, θα ανατέλλω, αλλά και το Δως μου λίγη ακόμη αγάπη ( Θεέ, σε ευχαριστώ), μας γύρισαν στα εφηβικά μας χρόνια.
Η βραδία έκλεισε με το γιορτή και όλο τον κόσμο να τραγουδάει. Δεν ξέρω αν υπάρχουν λόγια που να μπορούν εύκολα να περιγράψουν την βραδιά,
και σίγουρα δεν είμαι εγώ αυτός που αντικειμενικά μπορεί να μιλήσει για αυτό το live. Αυτό που ξέρω είναι ότι επιστρέφοντας σπίτι, τα γόνατα μου έτρεμαν,
και μέσα μου ένιωσα την ίδια ένταση όπως τότε, που μετά από κάθε live δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Σε ευχαριστούμε για όλα Γιάννη
Kείμενο : Jim hionatos Petrovitsis
Φωτογραφία : Theo Lian
Περισότερες Φωτογραφίες : THEO LIAN PHOTO
