Σκιαγραφόντας το προφίλ ενος ταλαντούχου καλλιτέχνη….
«Το όραμα της κάθε παράστασης είναι το δικό σου έργο τέχνης ,το οποίο πρέπει κάθε φορά να το προσαρμόζεις σε δεδομένα που είναι μεν πρόκληση αλλά από την άλλη πρέπει να κάνεις υπέρβαση ώστε να φτάσεις τον στόχο».
Λεωνίδας Παπαδόπουλος σκηνοθέτης –ηθοποιός
Υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων που από την πρώτη στιγμή που τους συναντάς αισθάνεσαι οικειότητα μαζί τους, που σου διοχετεύουν την θετική τους ενέργεια απλά και μόνο με την παρουσία τους. Αυτή ήταν ακριβώς η πρώτη μου εντύπωση, αυτό που εισέπραξα γνωρίζοντας τον Λεωνίδα. Αδιαμφισβήτητα ανήκει στην ταλαντούχα νέα γενιά των καλλιτεχνών που έχουν αφοσιωθεί στο θέατρο, σε αυτό τον «μαγικό κόσμο», όπως συχνά τον αποκαλεί, κάτι που αποδεικνύεται και αντανακλάται στο ανταγωνιστικό βιογραφικό του τόσο σε επίπεδο σπουδών στην θεατρολογία όντας μόλις πρόσφατα διδάκτωρ του τμήματος κλασσικών σπουδών στο Κing ‘s College University of London όσο και σε επίπεδο αξιόλογων συμμετοχών ως ηθοποιός σε παραστάσεις με μεγάλους σκηνοθέτες αλλά και στην παράλληλη δική του ξεχωριστή πορεία στον διττό ρόλο του σκηνοθέτη και μεταφραστή σε ιδιαίτερες και άκρως στοχευμένες επιλογές έργων που ανεβάζει με την θεατρική του ομάδα την Γέφυρα με συνεργάτες του τους ηθοποιούς Μάνθο Καλαντζή και Ελένη Δαφνή. Η συνάντησή μας έγινε εν μέσω πυρετωδών προετοιμασιών για το καινούργιο θεατρικό που μεταφράζει και θα μας παρουσιάσει με την ομάδα του ενώ συγχρόνως παίζονται «Ο μικρός Έγιολφ» του Ίψεν μια παραγωγή της ομάδας Γέφυρα στον πολυχώρο Αγγέλων Βήμα και το “Κοντραμπάσο» του γερμανού συγγραφέα Πάτρικ Ζίσκιντ στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκης με τον καταξιωμένο πρωταγωνιστή Βασίλη Ευταξόπουλο. Δύο θεατρικά που φέρουν την σκηνοθετική υπογραφή του Λεωνίδα και που έχουν κερδίσει το παιχνίδι των εντυπώσεων κατέχοντας ξεχωριστή θέση στις προτιμήσεις του κοινού.
– Μια μικρή αποκάλυψη για το έργο που θα ανεβάσεις με την ομάδα σου.Ποιος το επέλεξε;
Πρόκειται για μια υπέροχη κωμωδία που ανακάλυψα την περίοδο παραμονής μου στο Λονδίνο. Συγγραφέας είναι η Αnna Longaretti της οποίας είναι το πρώτο θεατρικό έργο με τον τίτλο «Sex cells», μια πολύ συναισθηματική κωμωδία που αφορά τις γυναίκες, τους άντρες που αγαπούν τις γυναίκες, και τα παιδιά που έχουνε πάντα μια μαμά να τους αγαπάει και να τους βασανίζει. Είναι πολύ έξυπνο δραματουργικά κείμενο, με έναν λόγο πολύ ιδιαίτερο και η πορεία του έργου αναμειγνύει πάρα πολύ τον συναισθηματικό κόσμο των γυναικών με την κωμωδία και την ζωή.
– Αλήθεια ποια είναι τα «συστατικά» της επιτυχίας μίας θεατρικής παράστασης ;
Δεν υπάρχουν. Νομίζω ο ενθουσιασμός όταν ξεκινάς να πεις μια ιστορία. Η πολλή δουλειά και φυσικά η συλλογικότητα. Το θέατρο είναι μια ομαδική διαδικασία. «Η επιτυχία μιας παράστασης είναι ότι μία ομάδα ανθρώπων θέλει και κάνει να «μιλήσει» το κείμενο διαφωτίζοντας κάποια θέματα στην σύγχρονη εποχή.Το έργο να έχει κάτι να σου πει».
– «Ο μικρός Έγιολφ» του Ίψεν και το «Κοντραμπάσο» του Πάτρικ Ζίσκιντ. Με ποια κριτήρια επέλεξες τα συγκεκριμένα έργα;
Στον «μικρό Έγιολφ» του Ίψεν όλη η έμπνευση προήλθε από το θέμα της έκθεσης των παιδιών σε αυτή την βασανιστική διαδικασία της μετανάστευσης, από εκεί άντλησα και εκεί βασίστηκε η προβληματική όλης της παράστασης. Μου αρέσει να αντλώ από τις προσλαμβάνουσες της ζωής. Η θεματική του Έγιολφ έχει να κάνει με την έκθεση ενός παιδιού τόσο στους κινδύνους που υπάρχουν μέσα στην οικογένεια όσο και έξω από αυτήν. Όπως υπάρχουν οι μεγάλοι προβληματισμοί στην αρχαία τραγωδία και τις μεταναστεύσεις με τον ίδιο τρόπο αναγνωρίζω στον Ίψεν σύγχρονα τραγικά αδιέξοδα στον άνθρωπο.«Ο Ίψεν ασχολείται με ένα είδος ψυχολογικού θεάτρου που φωτίζεται περισσότερο στα υπόλοιπα έργα του όπως στους Βρικόλακες, την Έντα Γκάμπλερ, το Κουκλόσπιτο ενώ στην περίπτωση του Μικρού Έγιολφ υπάρχει η ειδική συνθήκη ενός παιδιού που θυματοποιείται. Ένα θέμα ακόμη πιο ευαίσθητο».Το «Κοντραμπάσο» ήταν μία πρόταση από τον Βασίλη Ευταξόπουλο έναν εργάτη του θεάτρου έναν πραγματικό καλλιτέχνη την οποία αποδέχτηκα με μεγάλη χαρά.
– Σταθμοί στην ζωή σου που είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την θεατρική σου διαδρομή;
«Οι σταθμοί είναι αδιαμφισβήτητα οι παραστάσεις, οι άνθρωποι που γνωρίζεις και το κέρδος ότι ανακαλύπτεις συνεχώς πράγματα. Είναι μία πορεία πολύ δύσκολη επίπονη αλλά πολύ “κινηματογραφική”. Η ζωή μου είναι σαν μια μέρα. Σαν να ξημέρωσε και να διανύω μια μέρα εμπειριών είτε ωραίων, είτε δύσκολων».Η θεατρική παράσταση «Χάρολντ και Μωντ» με την Δέσπω Διαμαντίδου και τον Πέρη Μιχαηλίδη σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά μια παραγωγή του ΚΘΒΕ που είδα σε ηλικία μόλις δέκα χρονών, για μένα ισοδυναμεί με σταθμό. Ήταν η πρώτη παράσταση που είδα και την θεωρώ μια ευτυχισμένη στιγμή. Όταν κατέβηκα στην Αθήνα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά την Δέσπω Διαμαντίδου. Στις λίγες συναντήσεις που είχαμε μιλούσαμε για πράγματα τα πιο ονειρικά για μένα όσον αφορά το θέατρο. Ένας άλλος μεγάλος σταθμός για μένα ήταν τα χρόνια στην δραματική σχολή Σύγχρονο Θέατρο του Γ. Κιμούλη. Εκεί γνώρισα σπουδαίους καθηγητές όπως η Βέρα Ζαβιτσιάνου, η Ελένη Χατζηαργύρη, ο Δημήτρης Βάγιας, ο Γιώργος Κιμούλης Λίγα χρόνια αργότερα γνωρίζω τον Πέρη Μιχαηλίδη με τον οποίο επίσης είχα την τύχη να συνεργαστώ, τον Κώστα Καζάκο, και την Νικαίτη Κοντούρη, ανθρώπους ξεχωριστούς τους οποίους αποκαλώ δασκάλους μου. Η εισαγωγή μου στο τμήμα θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και οι καθηγητές μου εκεί, τα χρόνια του διδακτορικού μου στην Αγγλία με την καθοδήγηση της Edith Hall, και φυσικά η ίδρυση και η λειτουργία της ομάδας Γέφυρα με τους πολύτιμους συνεργάτες μου, τον Μάνθο και την Ελένη.
– Τα χρόνια στο Λονδίνο, οι εμπειρίες σου, οι εντυπώσεις που αποκόμισες και τι αντιπροσωπεύει για σένα αυτό το μέρος ;
«Το Λονδίνο ήταν και θα είναι πάντα για μένα η μητρόπολη του κόσμου . Δεν έχω ταξιδέψει στην Νέα Υόρκη αλλά στο Λονδίνο έζησα σαν να είμαι στο κέντρο του κόσμου εκεί που τα πράγματα συμβαίνουν». Στο Λονδίνο βρέθηκα για την εκπόνηση της διδακτορικής μου διατριβής και παράλληλα είχα την μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσω συστηματικά τα θεατρικά δρώμενα της Βρετανικής πρωτεύουσας. Αποκόμισα την ζωντανή ατμόσφαιρα του Λονδίνου, εμπνεύστηκα από τον βροχερό και ομιχλώδη καιρό, στοιχεία που αποτέλεσαν για μένα μία απόλυτα κινηματογραφική εμπειρία. Όταν έκανα την παραγωγή με την ομάδα Γέφυρα για το θεατρικό έργο «Χορεύοντας στην ομίχλη» της Amanda Whittington που διαδραματίζεται σε διάφορα μέρη του μεταπολεμικού Λονδίνου, τα οποία επισκεπτόμασταν με την αγαπημένη συνεργάτη μου και σκηνογράφο της παράστασης Όλγα Ντέντα με την οποία περιπλανηθήκαμε καλλιτεχνικά και αυτές οι βόλτες αποτέλεσαν την έμπνευση και τον βασικό κορμό προετοιμασίας της παράστασης. «Η ζωή σου δίνει όλα τα εφόδια και το υλικό για να δημιουργήσεις μια καινούργια θεατρική ζωή και αυτό είναι υπέροχο και το έζησα πάρα πολύ με το ανέβασμα του «Χορεύοντας στην Ομίχλη».
– «Δανείζομαι» μία φράση από έναν τίτλο βιβλίου δύο σύγχρονων συγγραφέων του Αlain de Botton και του John Armstrong « Η τέχνη ως θεραπεία». Πως την αναλύεις, τι σημαίνει για τον Λεωνίδα;
«Αν το θέατρο δεν μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο τίποτα δεν μπορεί να σε κάνει έλεγε ένας δάσκαλός του θεάτρου».Η τέχνη λειτουργεί θεραπευτικά είτε βρίσκεσαι μέσα στον χώρο της τέχνης είτε απλά την παρακολουθείς .Πιστεύω ότι όλοι έχουμε καλλιτεχνικά στοιχεία μέσα μας , όλοι είμαστε καλλιτέχνες. Η τέχνη όμως όχι μόνο προβληματίζει, αλλά και θεραπεύει .
– Η σχέση σου με τα social media και σε τι βαθμό πιστεύεις ότι αυτά μπορεί να υποκαταστήσουν, να παίξουν τον ρόλο ενός μάνατζερ για έναν καλλιτέχνη;
Kαλλιτεχνικά τα χρησιμοποιώ. Συγκεκριμένα εστιάζομαι στην επαφή μου με το facebook δηλαδή στην επαφή μου με έναν κόσμο που κινείται λόγω δουλειάς μέσα από blogs, ιντερνετικά περιοδικά και εφημερίδες .Για κάθε δουλειά όμως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σπουδάσει management και ξέρουν πως να προβάλλουν και να προωθήσουν έναν καλλιτέχνη και μία παράσταση μέσα από τον κόσμο των media δηλαδή τους δημοσιογράφους στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις .
– Σκηνοθέτης ηθοποιός και συντελεστές μιας θεατρικής παράστασης.Περιέγραψέ μου την σημασία αυτών των ρόλων.
«Η μαγεία του θεάτρου είναι ο ηθοποιός. Θαυμάζω και γοητεύομαι από την προσπάθεια ενός ανθρώπου που εκτίθεται πάνω στην σκηνή και βγάζει τα πιο μύχια συναισθήματά του που ούτε ως άνθρωπος καμμιά φορά δεν μπορεί να τα εκφράσει. Αυτό είναι μία πολύ συγκινητική διαδικασία και με γοητεύει πάρα πολύ .Από την άλλη υπάρχει η γοητεία του ανθρώπου μαέστρου που οργανώνει εξ ολοκλήρου ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, δηλαδή μία παράσταση. Η δουλειά του σκηνοθέτη είναι ουσιαστικά να ενώνει τα παζλ των δημιουργών του δηλαδή των ηθοποιών και των επιμέρους συντελεστών».
– Τι εύχεσαι και οραματίζεσαι για σένα και την ομάδα Γέφυρα;
Να είμαστε γεροί και να έχουμε πάντα την δυνατότητα η κάθε παράσταση να γίνεται με αγάπη και να έχει την ανταπόκριση του κόσμου αν την αξίζει και να μπορούμε να κάνουμε ωραίες δουλειές διατηρώντας παράλληλα ο καθένας μας την ανεξάρτητη πορεία του στον χώρο της τέχνης. «Η ομάδα είναι ένα ζωντανό κύτταρο που μας δίνει την ευκαιρία να εκφραστούμε πιο ανεξάρτητα κάνοντας πράγματα που μας αρέσουν και να δείξουμε την δουλειά μας ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί φτιάχνοντας αυτά τα ωραία ταξίδια γιατί κάθε παράσταση είναι ένα όμορφο ταξίδι».
Υ.Γ. Λεωνίδα συνέχισε σταθερά να μας εκπλήσσεις ευχάριστα με ξεχωριστά θεατρικά ταξίδια που οργανώνεις μέσα από την πρωτότυπη και μοντέρνα σκηνοθετική και θεατρική σου ματιά μαζί με την ομάδα σου……
