Στο βιβλίο της Elizabeth Haynes που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο 2017 από τις εκδόσεις Gema, με τον τίτλο «Ανθρώπινα Λείψανα» σε μετάφραση Έφης Φρυδά, η συγγραφέας συνθέτει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα το οποίο απορροφά απόλυτα τον αναγνώστη ο οποίος αναζητά απαντήσεις και αγωνιά για την μοίρα των ηρώων. Κι όμως, το αρρωστημένο σκηνικό, τα πτώματα σε αποσύνθεση και οι φρικτές λεπτομέρειες προσθέτουν στο βιβλίο ένα ενδιαφέρον πλαίσιο μέσα στο οποίο ψυχές απομονώνονται και αλλοιώνονται. Σάπια και υγροποιημένα σώματα περιγράφονται με κάθε λεπτομέρεια και αυτό κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την ιστορία.
Με ταυτόχρονη, από την αρχή, αφήγηση του ανθρώπου που κρύβεται πίσω από τον θάνατο πολλών ανθρώπων και ενός εκ των θυμάτων που εμπλέκεται και στην έρευνα, η συγγραφέας επιτυγχάνει την συναισθηματική εμπλοκή του αναγνώστη σε μια υπόθεση που αφορά μοναχικούς ανθρώπους κι ας περιβάλλονται πολλές φορές από φίλους και συγγενείς. Άνθρωποι χαμένοι, πριν ακόμα πεθάνουν. Η πίκρα, η απώλεια, ο φόβος, η απελπισία και η μοναξιά έχουν τη τιμητική τους στο βιβλίο της Haynes.
«… το στομάχι ήταν γεμάτο σκουλήκια που συστρέφονταν, έμοιαζαν να κοχλάζουν…»
Οι περιγραφές της αποσύνθεσης είναι για γερά στομάχια και η συγγραφέας επιτυγχάνει να περάσει στον αναγνώστη της την φρίκη του θανάτου. Καλοδουλεμένο, σωστά δομημένο δεν αφήνει περιθώριο στον αναγνώστη να βαρεθεί ή να νιώσει ότι η υπόθεση γίνεται αδύναμη σε κάποιο σημείο.
Η συγγραφέας αναδεικνύει την μοναξιά του ανθρώπου στο σήμερα και το πόσο λίγο γνωρίζονται οι γείτονες μεταξύ τους, με μια ευρύτερη έννοια, καθώς οι άνθρωποι μένουν πεθαμένοι μήνες στα σπίτια τους πριν τους βρει κάποιος, πάντα οδηγούμενος από την φρικτή μυρωδιά του σώματος που αποσυντίθεται.
Όταν η αναλύτρια ηρωίδα Άναμπελ μείνει χωρίς να έχει κάποιον να φροντίσει και να προστατεύσει τα συναισθήματά της δικαιολογούν τις πράξεις του «δολοφόνου». Σε εισαγωγικά δολοφόνος γιατί όλα δείχνουν ότι οι άνθρωποι απλώς παραιτούνται από τη ζωή και επιλέγουν να αφεθούν, θυμίζοντας ίσως το φαινόμενο των χικικομόρι. Όλα τα πιθανά σενάρια θα συζητηθούν. Ο νευρολογικός προγραμματισμός που θεωρείται εξέλιξη της υπνοθεραπείας και στοχεύει στο υποσυνείδητο του υποκειμένου, παρακάμπτοντας τη συνείδηση, έχει σαν στόχο την εγκατάσταση υποβολών μέσω του απλού προφορικού λόγου και ο ήρωας της Haynes ξέρει να τον χειρίζεται με επαγγελματισμό αλλά όχι για καλό σκοπό.
Οι αφηγήσεις των δύο ηρώων ανταγωνίζονται η μια την άλλη και στην περίοδο που η ηρωίδα νιώθει να αποδυναμώνεται τότε οι αφηγήσεις της γίνονται μικρότερες σε έκταση και ενέργεια ενώ ο ήρωας δυναμώνει και οι αφηγήσεις του καταλαμβάνουν τις σελίδες του βιβλίου, με δυναμικές περιγραφές και όνειρα.
Ο εθελούσιος θάνατος και τα στάδια της αποσύνθεσης έχουν την τιμητική τους στο βιβλίο της Elizabeth Haynes αλλά το πιο φρικτό είναι το πόσο μόνοι είμαστε επί της ουσίας οι άνθρωποι. Μόνοι σε έναν κόσμο που αδιαφορεί για τον διπλανό του. Σε έναν κόσμο που ο δυνατός εξελίσσεται και γίνεται λιοντάρι έτοιμο να καταπιεί όποιον είναι αδύναμος.
Ένα φροντισμένο, από όλες τις απόψεις, βιβλίο με μετάφραση της Έφης Φρυδά που αναδεικνύει και σέβεται την αφήγηση της Haynes και κάνει τον αναγνώστη να ιδρώνει από την αγωνία του καθώς το νήμα που κρατάει στην ζωή ήρωες αλλά και δευτερεύοντες χαρακτήρες αλλοιώνεται, έτοιμο να σπάσει δίνοντας ένα φρικιαστικό τέλος.
-κριτική
Λυδία Ψαραδέλλη
Διαβάστε επίσης:
