Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μια υπέροχη κωμωδία καταστάσεων παρακολουθήσαμε το βράδυ του Σαββάτου στο θέατρο Λύχνος Τέχνης & Πολιτισμού. Ο λόγος για το έργο «Αχ! Αυτός ο άνδρας μου» που ανεβαίνει κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο φιλόξενο χώρο του Κεραμεικού σε σενάριο και σκηνοθεσία του Δημήτρη Μητρόπουλου και κατόρθωσε να μας αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις.
Αρχικά ο τίτλος της παράστασης μπορεί να σας παραπέμψει στην ασπρόμαυρη ελληνική ταινία «Αχ! Αυτή η γυναίκα μου» με την αξέχαστη Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ωστόσο αν και ο Δημήτρης Μητρόπουλος φαίνεται να έχει εμπνευστεί από το συγκεκριμένο σενάριο, αυτά που βλέπουμε να λαμβάνουν χώρα επί σκηνής ξεπερνούν κάθε φαντασία.
Η ιστορία του έργου αφορά τον Πέτρο(Αλέξανδρος Παρθένης), έναν φιλόδοξο παντρεμένο άντρα, ο οποίος δουλεύει σε μια εταιρία με όνειρό του να αποκτήσει την θέση του διευθυντή. Η ευκαιρία αυτή θα έρθει όταν ο ιδιόρρυθμος Πρόεδρος της εταιρίας (Νίκος Καραγεώργης) θα επισκεφτεί το σπίτι του Πέτρου για ένα γεύμα. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά καθώς ο Πέτρος για να κερδίσει τη θέση του διευθυντή έχει πει ψέμματα στον Πρόεδρο ότι δεν είναι παντρεμένος αλλά ομοφυλόφιλος και καλείται τώρα να παρουσιάσει τη γυναίκα του (Ρέα Τουτουνζή) ως την αδερφή του με την οποία συγκατοικούν. Η κατάσταση περιπλέκεται κι άλλο με την παρουσία της κολλητής φίλης της συζύγου (Κατερίνα Βαλμάκη) που έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στους Προέδρους με χοντρό πορτοφόλι αλλά και της θείας του ζευγαριού (Γεωργία Σιακαβάρα) που της αρέσει να χώνει τη μύτη της παντού κατηγορώντας τον γαμπρό της. Τέλος, το κερασάκι στην τούρτα είναι ένας απατεώνας σουβλατζής, πρώην φυλακισμένος (Δων Χριστοδούλου) που ξύνει τα νύχια του για καυγά με κάθε ευκαιρία.
Ο σκηνοθέτης έστησε ένα θέαμα ευχάριστο με γρήγορους καταιγιστικούς ρυθμούς και συνεχείς ανατροπές που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή χωρίς να κουράζουν. Η προσέγγισή του είναι ενδιαφέρουσα και του αναγνωρίζουμε ότι μας δημιούργησε μια ευφορία που πραγματικά μας έφτιαξε τη διάθεση. Η μόνη μας ένσταση είναι ότι αν και το έργο τοποθετείται στη δεκαετία του 70’ και έγινε μια σοβαρή προσπάθεια για να υποστηριχθεί όλο αυτό με το κατάλληλο σκηνικότου Παναγιώτη Πανίκα και τα πολύχρωμα κοστούμια του Συμεών Αποστολίδη, δεν καλύφθηκαν επαρκώς τα τατουάζ των ηθοποιών που παραπέμπουν στη σημερινή εποχή.
Υποκριτικά, το σύνολο των ηθοποιών μας έδωσε ωραίες ερμηνείες χαρίζοντάς μας πολύτιμες στιγμές γέλιου. Η Ρέα Τουτουνζή και ο Αλέξανδρος Παρθένης που αποτελούν και τους δυο βασικούς πρωταγωνιστές της παράστασης, είχαν ωραία σκηνική χημεία και κατόρθωσαν να μας πείσουν. Αγαπήσαμε τη λατρεμένη μας Γεωργία Σιακαβάρα στο ρόλο της θείας που τα ισοπεδώνει όλα στο πέρασμά της με το ταπεραμέντο της ενώ εξαιρετικός ήταν και ο Νίκος Καραγεώργης στο ρόλο του γυναικά, εναλλακτικού και προοδευτικού Προέδρου της εταιρείας. Ωστόσο, η αποκάλυψη της παράστασης ήταν για μας ο Δων Χριστοδούλου στο ρόλο του αιμοβόρου σουβλατζή. Η παρουσία του στη σκηνή πυροδότησε με καταλυτικό τρόπο την εξέλιξη της πλοκής φέρνοντας τα πάνω κάτω. Ήταν απλά αξιολάτρευτος!
Σας προτείνω να βάλετε τη συγκεκριμένη παράσταση στην πολιτιστική σας ατζέντα και να επισκεφτείτε όσο πιο σύντομα μπορείτε το θέατρο Λύχνος για να την παρακολουθήσετε. Θα περάσετε καλά και φεύγοντας το χαμόγελο θα έχει καρφιτσωθεί στα χείλη σας. Και το χαμόγελο μας είναι πια πολύτιμο όσο ποτέ!
Καλή σας θέαση!
