Κριτική της παράστασης «Το κορίτσι του μόλου»
Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Είχαμε ακούσει πολλά για «Το κορίτσι του μόλου». Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που το έργο του Γεώργιου Φραγκούλη ανεβαίνει σε θεατρική σκηνή της Αθήνας. Φέτος, η παράσταση στεγάζεται στο Studio Κυψέλης με τέσσερις ταλαντούχους ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το radioalchemy.net την επισκέφτηκε και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του.
Το κορίτσι του μόλου είναι μια δραματική ιστορία που διαδραματίζεται στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Δυο επαρχιώτες φοιτητές και συγκεκριμένα ένας μποέμ φοιτητής της Νομικής και ένας θρησκόληπτος φοιτητής της Θεολογίας, δυο δηλαδή εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες αναγκάζονται να συγκατοικήσουν λόγω οικονομικών δυσκολιών. Η καθημερινότητά τους είναι γεμάτη εντάσεις και αψιμαχίες παίρνοντας κωμικοτραγικές αποχρώσεις μέχρι που μπαίνει στη ζωή τους το κορίτσι του μόλου και αλλάζει τα μέχρι τότε δεδομένα τους. Το κορίτσι του μόλου είναι ένα παράξενο πλάσμα που αναστώνει όποιον βρεθεί στο δρόμο του. Σε ρόλο παρατηρητή, ένας φαινομενικά ακίνδυνος ζητιάνος που κρατάει το ρόλο κλειδί στην ιστορία. Και τότε όλα ανατρέπονται..
Το κείμενο του έργου υπογράφει ο Γιώργος Φραγκούλης. Πρόκειται για μια ιστορία απρόβλεπτη που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τελευταίο λεπτό της παράστασης. Η γλώσσα του συγγραφέα είναι ποιητική, βγαλμένη από μια άλλη εποχή και θυμίζει περισσότερο βιβλίο παρά θεατρικό κείμενο. Το γεγονός αυτό αρχικά μας ξένισε αλλά καλύφτηκε από την έξυπνη σκηνοθετική ματιά της Βίβιαν Ιωάννου που δημιούργησε σκηνές λυρικές, γεμάτες χρώματα και συναισθήματα που άγγιζαν αμέσως την ψυχή του θεατή.
Η σκηνοθέτης συμμετέχει και ως ηθοποιός στην παράσταση κρατώντας τον ομώνυμο ρόλο. Κινήθηκε στην σκηνή σαν αερικό, σαν μια αιθέρια ύπαρξη, τόσο αθώα και τόσο δύσκολα προβλέψιμη. Δεν μπορούσες να γνωρίζεις τι σκέπτεται, τί νιώθει και τί μυστικά κρύβει στην καρδιά της το κορίτσι του μόλου. Απλά στεκόσουν εκεί, θαυμάζοντας την παρουσία της και περιμένοντας να σου αποκαλύψει αυτά που μόνο εκείνη επιθυμούσε. Ή Βίβιαν Ιωάννου κατόρθωσε να δώσει ένα μαγικό φως στην ηρωίδα της κάνοντάς την άκρως γοητευτική. Μας σαγήνεψε!
Στο ρόλο του μποέμ φοιτητή της Νομικής είδαμε τον Κωνσταντίνο Σπυρόπουλο και στο ρόλο του φοιτητή της Θεολογίας απολαύσαμε τον Παύλο Φαλούτσο. Ο Κωνσταντίνος κινήθηκε με αυτοπεποίθηση και άνεση στη σκηνή σκιαγραφώντας έναν ήρωα ερωτεύσιμο, ζεν πρεμιέ, αλαζόνα και αθεράπευτο εραστή της ύλης. Μας κέρδισε με το εκφραστικό του βλέμμα αλλά και την έμφασή του ακόμη και στις λεπτομέρειες. Ο φοιτητής της Νομικής δεν πιστεύει σε Θεία και ανώτερες δυνάμεις, γεγονός που τον φέρνει σε μόνιμη σύγκρουση με το συγκάτοικό του που ζει ασκητικά ακόμη και μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Ο φοιτητής της Θεολογίας προτιμά να κοιμάται πάνω σε τραπέζι σκληραγωγόντας το κορμί του και να τρέφεται με το λόγο του Θεού μέσα από την Αγία Γραφή και την Καινή Διαθήκη, τη μόνη αχώριστη συντροφιά του από το να κάνει κοινωνικές συναναστροφές που θέτουν σε κίνδυνο την αυτοκυριαρχία και την πειθαρχία του. Μας άρεσε ο τρόπος που ο Παύλος δέθηκε με τα αντικείμενα της προσωπικότητάς που ενσάρκωνε σε μια προσπάθεια να κάνει κτήμα του τον ήρωά του. Η ερμηνεία του ήταν πολύ αξιόλογη. Συνολικά οι δυο φοιτητές κατάφεραν να κάνουν ένα τόσο αλλόκοτο αλλά παράλληλα τόσο ταιριαστό δίδυμο που παρουσίασε τεράστιο ενδιαφέρον καθώς είδαμε επί σκηνής πώς η εισβολή του άγνωστου και το ενδεχόμενο μιας πιθανής αγάπης μπορεί να αλλάξει ολοκληρωτικά τη μέχρι τώρα κατασταλαγμένη τους προσωπικότητα.
Ο Κώστας Ζέκος ερμήνευσε το ρόλο του ζητιάνου, το πιο μυστήριο ρόλο του έργου. Με τη μεγάλη του υποκριτική εμπειρία υποστήριξε αξιοπρεπώς το εγχείρημα αυτό καταθέτοντας μια αξιόλογη και εμβληματική ερμηνεία.
Αποφεύγοντας να σταθούμε στα διάφορα σαρδάμ που έγιναν κατά τη διάρκεια του έργου αλλά και κάποιες μουσικές αστοχίες που παρατηρήσαμε, καταλήγουμε πως στο σύνολό της πρόκειται για μια προσεγμένη παράσταση που χαρίζει στο θεατή τροφή για σκέψη και περισυλλογή. Αξίζει να την παρακολουθήσετε και να επιβραβεύσετε την συλλογική τους προσπάθεια.
Καλή σας θέαση!