Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδελλη
Τον κύκλο των θεατρικών μας εξορμήσεων κλείσαμε το βράδυ της Παρασκευής βιώνοντας μια ιδιαίτερη θεατρική εμπειρία στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Ο λόγος για την εξαιρετική παράσταση «Elephant Song» που βασίζεται στο έργο του Nicolas Billon και ανεβαίνει μόλις τον τελευταίο μήνα στο θέατρο της Κυψέλης σε διασκευή και σκηνοθεσία του Αργύρη Πανταζάρα αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές.
Το έργο του Καναδού συγγραφέα μας κάνει μάρτυρες μιας ψυχιατρικής συνεδρίας που συντελείται σε παρόντα χρόνο. Οι ρόλοι αντιστρέφονται, ο ψυχαναλυτής γίνεται ψυχαναλυόμενος. Τρεις χαρακτήρες ενώνονται και διαμορφώνουν μια ανορθόδοξη πυρηνική οικογένεια. Ένας ψυχίατρος εξαφανίζεται από το γραφείο του. Το τελευταίο πρόσωπο που τον έχει δει, είναι ο νεαρός ασθενής του, ο Μάικλ, ένας άνθρωπος ιδιαίτερα ευφυής και παθιασμένος με τους ελέφαντες. Ο διευθυντής του ιδρύματος, αποφασισμένος να ανακαλύψει τα ίχνη του ψυχιάτρου, ξεκινά με τον ασθενή ένα παιχνίδι ανάκρισης. Μαζί τους, η προϊστάμενη νοσοκόμα, πάντα παρούσα, αφουγκράζεται, παρακολουθεί, παρεμβαίνει. Ποιός θέτει όμως τους κανόνες του παιχνιδιού;
Στην ουσία πρόκειται για μια ιστορία εξαφάνισης που φανερώνει τα πιο σκοτεινά μυστικά του ιδρύματος. Μια ιστορία που χρησιμοποιεί ο νεαρός ασθενής ως δούρειο ίππο για να φτάσει στην ελευθερία του. Την εύστοχη μετάφραση του κειμένου υπογράφει η Ελίνα Μαντίδη ενώ πίσω από τη διασκευή του έργου είναι ο Αργύρης Πανταζάρας που χειρίστηκε έξυπνα το κωμικό στοιχείο της γλώσσας του Billon κρατώντας λεπτές ισορροπίες και ελαφραίνοντας σε σημεία τη συνολικά δραματική ατμόσφαιρα της παράστασης.
Ο Αργύρης Πανταζάρας έχει τριπλή ιδιότητα στο “Elephant Song” καθώς εκτός από τη διασκευή του έργου, βρίσκεται στο σκηνοθετικό τιμόνι της παράστασης αλλά ερμηνεύει επί σκηνής και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του νεαρού Μάικλ. Ό,τι και να πούμε για αυτόν τον άνθρωπο είναι λίγο καθώς είναι ένα πραγματικό φαινόμενο, ένα ταλαντούχο πλάσμα που χτίζει μια σπουδαία πορεία στο χώρο της υποκριτικής και κάθε φορά μας εκπλήσσει ευχάριστα με την εξέλιξη και τις δυνατότητές του ως καλλιτέχνης. Έστησε την παράσταση με φόντο τη μυστηριώδη εξαφάνιση του γιατρού, χτίζοντας σταδιακά το σασπένς της ιστορίας, συμπληρώνοντας παράλληλα το παζλ των τριών χαρακτήρων του έργου. Οι κοφτές ατάκες των ηρώων, ο ρυθμός του λόγου τους και οι μετρημένες τους κινήσεις λειτούργησαν καταλυτικά στη δημιουργία εντάσεων με αποκορύφωμα το ανατρεπτικό φινάλε που κυριολεκτικά κόβει την ανάσα του θεατή.
Ερμηνευτικά ο Αργύρης Πανταζάρας δικαίως κερδίζει τις εντυπώσεις στον απαιτητικό ρόλο του νεαρού ασθενή Μάικλ που λατρεύει τους ελέφαντες και γνωρίζει τα πάντα γι’αυτούς. Άλλωστε κάθε άλλο παρά τυχαία είναι η επιλογή του συγκεκριμένου ζώου που ξεχωρίζει για τη μνήμη του και το συναισθηματικό δέσιμο με την οικογένειά του. Η ευφυΐα του ήρωα και οι ανοιχτές πληγές του παρελθόντος τον ωθούν ν’αναζητήσει τη λύτρωση. Ο ηθοποιός αποτύπωσε την αγωνία, τον πόνο αλλά και τη χειριστική διάθεση του ήρωά του όχι μόνο με το λόγο του αλλά με ολόκληρο το είναι του, κατόρθωμα διόλου εύκολο.
Δίπλα του στη σκηνή στέκεται επάξια ο Μάξιμος Μουμούρης στο ρόλο του ψυχιάτρου και ιδρυτή του ιδρύματος. Ο ηθοποιός μας έδωσε μια προσεγμένη ερμηνεία που σε συνδυασμό με εκείνη του Αργύρη, θύμιζε μια καλοπαιγμένη παρτίδα σκάκι στην οποία ο κάθε παίκτης σκεπτόταν καλά την κάθε του κίνηση με σκοπό να εκτοπίσει τον αντίπαλο και να βρει τον τρόπο να βγει νικητής. Η χημεία μεταξύ τους ήταν μοναδική! Από κοντά και η Ίρις Πανταζάρα στο μικρό αλλά κομβικό ρόλο της προϊσταμένης νοσοκόμας του ιδρύματος που γνωρίζει όλες τις όψεις του νομίσματος και καλείται να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των δύο ηρώων. Η ερμηνεία της ηθοποιού μας έπεισε, ήταν μετρημένη αλλά και γεμάτη ευαισθησίες δίνοντας στην ηρωίδα της μια πιο ανθρώπινη διάσταση.
Στα συν της παράστασης ανήκουν το λιτό σκηνικό που επιμελήθηκε η Μαρία Κακάρογλου και δημιούργησε μια αίσθηση εγκλεισμού αλλά και οι εξαιρετικοί φωτισμοί του Νίκου Κούρου που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία της απαραίτητης ατμόσφαιρας μυστηρίου. Ωστόσο, η διαρρύθμιση των καθισμάτων της συγκεκριμένης θεατρικής σκηνής δεν επέτρεπε σε όλους τους θεατές να έχουν οπτική επαφή ανά πάσα στιγμή με τις αντιδράσεις των ηρώων και αυτό στέρησε πόντους από την καλοκουρδισμένη παράσταση.
Το «Elephant Song» είναι μια παράσταση που συζητιέται πολύ στα θεατρικά πηγαδάκια αφού το περιεχόμενό της έχει ουσία και οι ερμηνείες των τριών ηθοποιών είναι καθηλωτικές. Δικαίως αποτελεί μια από τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν που ήρθε να κάνει την ανατροπή κυριολεκτικά στο 90’. Οι παραστάσεις συνεχίζονται στο θέατρο Οδού Κυκλάδων μέχρι τις 2 Ιουνίου. Σπεύσατε!
Καλή σας θέαση και καλό καλοκαίρι!
