Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Έναν ιδιαίτερο θεατρικό μονόλογο παρακολουθήσαμε το βράδυ της Πέμπτης στο φιλόξενο χώρο του θεάτρου Ιλίσια Βολανάκης. Ο λόγος για το δοκίμιο του Ευάγγελου Λεμπέση «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» το οποίο και επέλεξε ο Σταμάτης Κραουνάκης να μεταφέρει θεατρικά σκηνοθετώντας ο ίδιος το όλο εγχείρημα με τον ταλαντούχο Χάρη Φλέουρα στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Πρόκειται για ένα κείμενο στην καθαρεύουσα γλώσσα, το οποίο αν και έχει γραφτεί την εποχή της κατοχής, παραμένει άκρως επίκαιρο μέχρι σήμερα.Το δοκίμιο μας ταξιδεύει στην κοινωνία και την εξουσία των βλακών που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δική μας καθώς καταλαμβάνει ένα σημαντικό μέρος της.
Πόσο απαραίτητοι είναι τελικά οι βλάκες στη ζωή μας; «Ή τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα οδηγός επιβιώσης του κόσμου ενάντια στην επικράτηση των ιδιαίτερων συμπεριφορών των βλακών που σύμφωνα με τον Ευάγγελο Λεμπέση χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη κατηγορία αφορά τους βλάκες που κατέχουν υψηλές εργασιακές και κοινωνικές θέσεις άνευ της αξίας τους και η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει τους «συμπαθείς» βλάκες που είναι σαφέστατα πιο διαθέσιμοι στην εκμετάλλευση των υπολοίπων.
Το εγχείρημα με το οποίο καταπιάστηκε ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι ιδιαιτέρως τολμηρό. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως ένα τέτοιο δοκίμιο θα μπορούσε να παρουσιαστεί σε μια θεατρική σκηνή και μάλιστα στην καθαρεύουσα γλώσσα. Κι όμως ο Σταμάτης Κραουνάκης κατάφερε να το κάνει πραγματικότητα χωρίς να αλλοιώσει τα νοήματα του κειμένου. Οφείλουμε πάντως να ομολογήσουμε πως δεν είναι μια παράσταση που νοηματικά απευθύνεται στο ευρύ κοινό αλλά σε σκεπτόμενους, οξυδερκείς ανθρώπους με ανοιχτούς ορίζοντες και απελευθερωμένα μυαλά.
Η σκηνοθετική προσέγγιση του έργου ήταν άκρως ενδιαφέρουσα. Ο Σταμάτης Κραουνάκης αγκάλιασε με σεβασμό και αφοσίωση τα μηνύματα του κειμένου δείχνοντας κάθε στιγμή πόσο πολύ το αγαπάει. Έστησε μια παράσταση με έμφαση στο έξυπνο χιούμορ που αποπνέει ο λόγος του Λεμπέση. Σε αυτό φυσικά τον βοήθησε τόσο η καθαρεύουσα γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας όσο και το πηγαίο ταλέντο του Χάρη Φλέουρα που ανταποκρίθηκε πλήρως στις σκηνοθετικές του οδηγίες.
Ο Χάρης Φλέουρας ήταν πραγματικά χάρμα οφθαλμών επί σκηνής. Ο λόγος του είχε ρυθμό και ενώ η καθαρεύουσα γλώσσα θα μπορούσε να είχε αποσυντονίσει την ερμηνεία του, ο ηθοποιός απέδωσε με ιδιαίτερη έμφαση και τις απαιτούμενες αλλαγές στο ύφος του το κάθε κεφάλαιο του συγγραφέα, γεγονός που αποδεικνύει πόσο πραγματικά έχει κατανοήσει το δύσκολο αυτό κείμενο. Άλλοτε μας έμοιαζε με παλιάτσο κι άλλοτε με λόγιο που έκανε την επιστημονική του διατριβή πάνω στην κοσμοθεωρία των βλακών αφήνοντάς μας να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα.
Στα συν της παράστασης, τόσο το κοστούμι που επιμελήθηκε η Έβελιν Σιούπη, το οποίο κούμπωνε απόλυτα με το παρουσιαστικό του πρωταγωνιστή ενισχύοντας αισθητά την theatrale του συμπεριφορά επί σκηνής, όσο και η μουσική του Κωστή Ξενόπουλου που έδωσε στην παράσταση αυτό το κάτι παραπάνω. Εξαιρετικούς βρήκαμε και τους φωτισμούς του Κώστα Μπλουγουρά.
Αν και μας ξένισε η συνολική διάρκεια του έργου που δεν ξεπερνούσε τα 45 λεπτά, καταφέραμε μέσα σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα να διεισδύσουμε για τα καλά στην κοινωνία των βλακών. Τόσο μάλιστα που αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε μήπως είμαστε μέλη της και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη. Σε κάθε περίπτωση πάντως, βρήκαμε τροφή για τις φιλοσοφικές μας συζητήσεις. Μια επίσκεψη στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκης θα σας πείσει!
Καλή σας θέαση!
