Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Οδεύοντας προς το τέλος της φετινής θεατρικής σεζόν, οι περισσότερες παραστάσεις ρίχνουν αυλαία ολοκληρώνοντας τον κύκλο τους ενώ μερικές άλλες επιλέγουν τώρα να τον ανοίξουν εμπλουτίζοντας έτσι την πολιτιστική ατζέντα του θεατρόφιλου κοινού. Στο δεύτερο αυτό είδος ανήκει και «Το Παγκάκι», το έργο του Αλεξάντερ Γκέλμαν που ανεβαίνει εδώ και μερικές εβδομάδες στο θέατρο Τόπος Αλλού σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη. Το radioalchemy παρακολούθησε την εν λόγω παράσταση το βράδυ της Παρασκευής και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του.
Πρόκειται για ένα σπουδαίο έργο της ρωσικής δραματουργίας που γράφτηκε από τον Αλεξάντερ Γκέλμαν το 1983, πριν από την κατάρρευσή της Σοβιετικής Ένωσης, όταν η αυθαιρεσία και η διαφθορά κυριαρχούσαν. Το έργο που έχει μεταφραστεί εξαιρετικά από το Νίκο Καμτσή, μας μεταφέρει σε ένα πάρκο όπου δύο άγνωστοι συναντιούνται και κάθονται στο ίδιο παγκάκι. Είναι όμως πραγματικά άγνωστοι; Μπορεί κάποτε να ήταν κάτι άλλο; Είναι τυχαία αυτή η συνάντηση ή όχι; Μήπως έχουν επινοήσει μία ζωή που δεν μπόρεσαν ποτέ να ζήσουν;
«Το Παγκάκι» είναι μια κωμικοτραγική ιστορία δύο μοναχικών και απελπισμένων ανθρώπων που θα μπορούσε να συμβεί παντού, σε κάθε χώρα, σε κάθε πόλη και αυτή η μεγαλοφυία του κειμένου δίνει αμέσως στο έργο του κορυφαίου Ρώσου συγγραφέα διαχρονική αξία. Στην ουσία, πρόκειται για ένα έργο ανθρωποκεντρικό που θέτει στο στόχαστρο τις ανθρώπινες σχέσεις και εστιάζει στη μοναξιά αλλά και στην ανάγκη να κατασκευάζουμε μια ψευδή εικόνα για τον εαυτό μας επιλέγοντας να ζούμε μέσα σε αυτήν για να νιώθουμε περισσότερο ασφαλείς και λιγότερο αποτυχημένοι.
Η σκηνοθεσία, η διασκευή αλλά και το σκηνικό της παράστασης ανήκουν στο Γιώργο Κιμούλη που φρόντισε από την πρώτη στιγμή να μας προβληματίσει δείχνοντάς μας κατάματα τις δυσκολίες που κρύβουν οι ανθρώπινες σχέσεις. Έστησε τη δράση του σε ένα λιτό, αρμονικό σκηνικό που αποτελούνταν από τρία παγκάκια με φόντο ένα όμορφο αλλά βρώμικο πάρκο που έδενε απόλυτα με το έργο, τις ψυχές και τα κρυμμένα μυστικά των δυο ηρώων. Η παράστασή του είχε ξεκάθαρη ρεαλιστική σκηνοθετική δομή προωθώντας το μύθο και σκιαγραφώντας εύστοχα τόσο τους χαρακτήρες των δύο πρωταγωνιστών όσο και τις συναισθηματικές διακυμάνσεις που τους οδήγησαν στο αδιέξοδο.
Το πρωταγωνιστικό δίδυμο των δύο αγνώστων υποδύεται επί σκηνής ο Γιώργος Κιμούλης και η Φωτεινή Μπαξεβάνη που με την υποκριτική τους δεινότητα κατόρθωσαν να μας πείσουν για τους πολυδιάστατους χαρακτήρες, την αποξένωση και το προσωπικό τέλμα που βιώνουν. Η αμεσότητα, η αλαζονεία, η ειρωνία και το πικρό χιούμορ στο λόγο του Γιώργου Κιμούλη καθώς και η απεγνωσμένη ανάγκη της ηρωίδας της Φωτεινής Μπαξεβάνη να επιβληθεί και να πάρει το προβάδισμα στη μεταξύ τους επαφή, δημιούργησαν επί σκηνής ένα καζάνι που βράζει και ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμο να εκραγεί παρασέρνοντας τους θεατές στη δίνη των ηρώων. Αν περιορίζονταν κάπως οι υπερβολές στο παίξιμο του πρωταγωνιστή, το σκηνικό αποτέλεσμα θα ήταν υποδειγματικό.
Στο πνεύμα του έργου βρήκαμε τα απλά αλλά προσεγμένα κοστούμια που επιμελήθηκε για την παράσταση η Σοφία Νικολαϊδη ενώ μας άρεσαν πολύ και οι στοχευμένοι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου.
Αξίζει να επισκεφτείτε το θέατρο Τόπος Αλλού και να παρακολουθήσετε το έργο του Αλεξάντερ Γκέλμαν για να θαυμάσετε τη διαχρονική του αξία, την σύγχρονη σκηνοθετική προσέγγιση του Γιώργου Κιμούλη αλλά και την εξαιρετική χημεία των δύο ηθοποιών επί σκηνής.
Καλή σας θέαση!
