Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Ένα βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό έργο παρακολουθήσαμε το απόγευμα της Τετάρτης στο κέντρο της Αθήνας. Ο λόγος για το αριστούργημα του Κόλιν Χίγκινς «Χάρολντ και Μοντ» που ανεβαίνει φέτος στο θέατρο Νέος Ακάδημος σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη με την Τάνια Τσανακλίδου και τον Θανάση Τσαλταμπάση στο πρωταγωνιστικό δίδυμο.
Το κείμενο του Αυστραλοαμερικανού συγγραφέα αναφέρεται στην τρυφερή και παράλληλα συγκινητική σχέση που συνδέει τον αυτοκαταστροφικό και εύπορο νεαρό Χάρολντ και την ογδοντάχρονη «αναρχική» απελευθερωμένη Μοντ, που τελικά τον συμφιλιώνει με τη ζωή. Το κορμί του Χάρολντ κρύβει την ψυχή ενός γερασμένου ανθρώπου, ενώ πίσω από τα γερασμένα χαρακτηριστικά της Μοντ, χαμογελά ένα ζωηρό κοριτσάκι. Αυτή η γέφυρα επικοινωνίας δύο μακρινών μεταξύ τους γενεών γίνεται ένας ύμνος για τη ζωή που σφύζει από αγάπη, αυθορμητισμό και ζωντάνια. Η Μοντ καταφέρνει να μεταδώσει αισιοδοξία και πίστη σ’ ένα νέο παιδί που αδυνατεί να προσαρμοστεί στο περιβάλλον του. Ο Χάρολντ μαθαίνει να γελάει, να τραγουδάει, να χορεύει, να σκέφτεται αυθόρμητα, να αποδέχεται και να γνωρίζει τον εαυτό του. Καθένας από τους δυο τους, έχει κάνει τον μισό δρόμο που τον χωρίζει από τον άλλο. Όμως οι δυο τους, όταν είναι μαζί, αποτελούν ένα πλήρες ον.
Το έργο του Κόλιν Χίγκινς είναι αναμφισβήτητα ένας ύμνος στη ζωή και στην ανιδιοτελή αγάπη πέρα από τα όρια που επιβάλλει ο χρόνος και η κοινωνία. Ένα έπος για τον έρωτα και τη μοναξιά, για τις σχέσεις των σημερινών νέων με την παλιότερη γενιά, για την έλλειψη επικοινωνίας και τη μανία των ανθρώπων να χτίζουν τοίχους απομόνωσης και αδιέξοδα ξεχνώντας πως η αγάπη είναι ο δρόμος.
Ο Σωτήρης Χατζάκης που υπογράφει τη σκηνοθεσία του όλου εγχειρήματος, κατόρθωσε να στήσει μια παράσταση που αναδεικνύει σε βάθος τα μηνύματα του κειμένου. Αν και ο ρυθμός του έργου χανόταν κάποιες στιγμές από τις συνεχείς αλλαγές του σκηνικού, συνολικά η παράσταση μας έκανε να γαληνέψουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητες που βάζουμε στη δική μας καθημερινότητα.
Το πρωταγωνιστικό δίδυμο της Τάνιας Τσανακλίδου και του Θανάση Τσαλταμπάση ήταν τόσο αταίριαστο και τόσο ταιριαστό παράλληλα. Η ζωή και ο θάνατος, η χαρά και η θλίψη, η νεότητα και το γήρας μπλέχτηκαν με τόσο ανατρεπτικό τρόπο και μας έκαναν να ξαναβρούμε την πίστη μας στη ζωή. Τί μπορεί να πει κανείς για την υπέροχη Τάνια Τσανακλίδου; Υποκλινόμαστε στην τεράστια υποκριτική της δεινότητα, στην άνεση και τη θετική της ενέργεια με την οποία αλώνιζε τη σκηνή. Η ηθοποιός κατάφερε με τη γλύκα και το μπρίο της να γίνει κυριολεκτικά η χαρά της ζωής.
Όσο για τον αγαπημένο μας Θανάση Τσαλταμπάση, κάθε χρόνο μας δίνει όλο και πιο δυνατές, όλο και πιο προσεγμένες ερμηνείες με ό,τι καταπιάνεται. Ο Χάρολντ του είχε την αφέλεια, την παιδικότητα αλλά και τη θλίψη του νεαρού που έχει στερηθεί την αγάπη και προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή της μητέρας του με διάφορα τεχνάσματα. Στην ουσία, πρόκειται για έναν εγκλωβισμένο υπερήλικα σ’ ένα νεανικό κορμί. Όμως, μετά την γνωριμία του με τη Μοντ και την άνθιση του έρωτά του γι’αυτήν, ο ήρωάς του άρχισε να μεταλλάσεται και να παίρνει την κανονική του μορφή. Ο Χάρολντ άρχισε να κάνει όνειρα και να προσδοκά κάτι καλύτερο μέσα από το δρόμο της αγάπης που του διδάσκει η Μοντ. Το υποκριτικό τόξο του ηθοποιού ήταν τεράστιο αλλά οι αλλαγές του ήταν ομαλές και προσεγμένες. Του αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια.
Εξαιρετική και ιδιαιτέρως δουλεμένη βρήκαμε την ερμηνεία της Αλεξάνδρας Παλαιολόγου στο ρόλο της μητέρας του Χάρολντ. Η γοητευτική ηθοποιός δεν κατέφυγε σε ευκολίες για την απόδοση της ελαφρώς υστερικής της ηρωίδας αλλά αντιμετώπισε με προσοχή τις μεταπτώσεις της δίνοντας βάθος στα συναισθήματά της. Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει να πούμε στην Ελένη Βαϊτσου για τους τρεις ρόλους της επί σκηνής, τους οποίους και απέδωσε με άφθονο χιούμορ. Μας άρεσε και ο Βασίλης Χαλακατεβάκης στο ρόλο του ιερέα, του αστυνομικού και του ψυχολόγου, αν και πιστεύουμε πως σαν ιερέας κλέβει πραγματικά την παράσταση. Αν είχαν επιλεγεί άλλοι ηθοποιοί για τους υπόλοιπους ρόλους, το δραματουργικό ενδιαφέρον θα ήταν μεγαλύτερο. Συγχαρητήρια και στον Αλέξανδρο Χούντα για την σύντομη αλλά απολαυστική παρουσία του ως κηπουρός στη σκηνή.
Τα κοστούμια της παράστασης που επιμελήθηκαν η Έρση Δρίνη και ο Αλέξης Φούκος ήταν πολύ αξιόλογα και μέσα στο πνεύμα του έργου ενώ μια ωραία προσπάθεια έγινε και στο σκηνικό της παράστασης από το Γιώργο Λυντζέρη ειδικά στο σπίτι της Μοντ. Υπέροχοι και πολύ στοχευμένοι και οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου που κατόρθωσε να ενισχύσει κι άλλο τη δραματικότητα του κειμένου. Όσον αφορά την πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μιχάλη Δέλτα, αν και τη βρήκαμε ιδιαιτέρως ατμοσφαιρική, ερχόταν σε αντίθεση με το υπόλοιπο κλίμα του έργου και μας φάνηκε λίγο περιττή.
Το «Χάρολντ και Μόντ» είναι ένα σπουδαίο έργο που υμνεί τη ζωή και την αγάπη δίχως φραγμούς. Αξίζει ν’ακολουθήσετε το μονοπάτι που χαράζουν οι δυο πρωταγωνιστές και ν’ανακαλύψετε και μόνοι σας το πραγματικό νόημα της ζωής.
Καλή σας θέαση!
