“Μια πυρκαγιά στο σταυρό του νότου”
Όταν ανακοινώθηκαν οι εμφανίσεις του Παύλου Παυλίδη στον Σταυρό του Νότου έσκασε ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Αγαπημένο μέρος και λατρεμένη συνήθεια να ταξιδεύουμε με τις μουσικές του Παύλου στο συγκεκριμένο χώρο. Παρέα λοιπόν με τους B movies και με το “μια πυρκαγιά σε ένα σπιρτόκουτο” κατηφόρισε για μια σειρά εμφανίσεων κάθε Παρασκευή με απαρχή στις τέσσερις του Νοέμβρη.
Αφού πιάσαμε μία καλή θέση στο μπαρ ελέγχοντας απόλυτα όλο το χώρο και αφού παραγγείλαμε τις πρώτες τεκίλες αναμείναμε ευλαβικά το χρόνο να κυλήσει και την ιεροτελεστία να εκτελεστεί με τρόπο μοναδικό.
Ο χώρος λίγο μετά τις δέκα άρχισε να γεμίσει με κόσμο όλων των ηλικιών .Από παιδιά στην εφηβεία μέχρι ανθρώπους κοντά στα εξήντα. Αυτό είναι κάτι πού έχει κερδίσει με το σπαθί του ο Παύλος. όλον αυτό τον κόσμο .Έχει κερδίσει να γίνει ο δικός μας Παύλος ο Παυλάρας , που από μικρό παιδί στην εποχή των Μωρών και αργότερα Των Σπαθιών μέχρι τώρα που ωρίμασε μουσικά στιχουργικά και γενικότερα καλλιτεχνικά να δημιουργεί διαμάντια μουσικής που ενώνουν τον κόσμο ανεξαρτήτου ηλικίας.
Αφού ο χώρος είχε γεμίσει ασφυκτικά, λίγο μετά τις έντεκα ανέβηκε και η μπάντα στην σκηνή μέσα σε φωνές και χειροκροτήματα. Οι πρώτες νότες που έσκισαν τον αέρα δημιούργησαν μία πυρκαγιά όχι σε ένα σπιρτόκουτο αλλά σε όλο το σταυρό του νότου. Η μυσταγωγία ξεκίνησε με τον μοναδικό τρόπο που μόνο ο Παύλος ξέρει στην αρχή ονειρικά, ταξιδιάρικα, με εικόνες και νότες που τρέχουν αγκαλιασμένες “άσε με εδώ” “γοργόνα” “navigator” “τόσο κοντά” “αντικαταπλικτικά” και όλα ήταν καταπληκτικά. Ο ήχος του μαγαζιού ‘όπως πάντα τέλειος ενώ και οι Β movies ήταν σε τρελά κέφια και φάνηκε αυτό από την αρχή μέχρι που γίναμε και εμείς “τροφή για τα θηρία”. Δεν χρειάστηκε το encore για αυτό γιατί ο Παύλος μας βομβάρδιζε με αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων. “Πρέπει να έρθεις”, “Μόνο αυτό”, “Ρίτα”, “ καράβι” “τώρα αρχίζω να θυμάμαι” και όλος ο κόσμος να χορεύει μαγικά κάτω από την σκηνή και το ίδιο να κάνει και η μπάντα επάνω σε αυτή. Ένα τρελό ξέφρενο πάρτι είχε μόλις αρχίσει. Η Εκάβη στο μπαρ να μας σερβίρει την μία τεκίλα μετά την άλλη ο Παύλος να βαράει άγρια και “Όλα γυρίζουν σαν τρελά ρόδες που παν στο πουθενά” και ξάφνου όλοι γίναμε 16 χρονών να τραγουδάμε, να χορεύουμε, και την καρδιά μας να χτυπάει δυνατά. Το ρομπότ σε μία εκτέλεση που θύμισε τις πρώιμες του εκτελέσεις του από τα σπαθιά “σαν εσένα’ “συμμορίες της ασφάλτου” και κάπου εκεί ένιωσα την ψυχή μου να βγαίνει από το σώμα μου και να γίνεται ένα με την μουσική.
Μερικές φορές οι λέξεις δεν αρκούν να περιγράψουν καταστάσεις και αυτό που ζήσαμε την παρασκευή σίγουρα δεν περιγράφεται με αυτές παρά μόνο με την ίδια την μουσική που βιώσαμε . Ευτυχώς όμως αυτό το ξέφρενο πάρτι θα συνεχίζεται για κάθε παρασκευή στο Σταυρό του νότου που φαντάζει το καταλληλότερο μαγαζί για αυτό. Το μόνο που μπορώ να πω είναι Παύλο σε ευχαριστούμε για αυτό που μας προσφέρεις τόσα χρόνια απλόχερα.
Μην ξεχνάτε κάθε Παρασκευή έχει μια πυρκαγιά στο σταυρό του νότου.
https://www.facebook.com/PavlosPavlidisBmovies/
Κείμενο – Φωτογραφίες : Jim Hionatos
