Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μια από τις πιο πολυσυζητημένες (και όχι άδικα) παραστάσεις της φετινής θεατρικής σεζόν παρακολουθήσαμε πριν μερικές μέρες στο κέντρο της Αθήνας. Ο λόγος για το έργο «Κωλόκαιρος» του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου που ανεβαίνει στον εμβληματικό χώρο του θεάτρου Τζένη Καρέζη σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη αποτελώντας ξεκάθαρα μια ωδή στο ρεαλιστικό θέατρο.
Η πλοκή του έργου μας μεταφέρει στο «Διυλιστήριο» , ένα τριτοδεύτερο κέντρο διασκέδασης στην Ελευσίνα όπου μέσα στα απομεινάρια του γλεντιού της προηγούμενης νύχτας, οι χαρακτήρες του έργου βρίσκονται μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη. Η άφιξη του Σοφοκλή, όχι μόνο θα αναταράξει τις ισορροπίες στο μικρόκοσμο του μπουζουκτσίδικου, αλλά θα φέρει μυστικά και αποκαλύψεις στο φως και θα εξωθήσει τον αδερφό του Μίμη, τον κουμπάρο του Στέλιο, τη γυναίκα του Μαρία και τον υπάλληλό του Μάκη σε ακραίες συγκρούσεις. Το παρελθόν επισκέπτεται βίαια το παρόν, την ώρα που όλοι ετοιμάζονται για μια κηδεία και οι ουρανοί έχουν ανοίξει. Οι αποκαλύψεις είναι καταιγιστικές ενώ ο κωλόκαιρος μέσα κι έξω αδυνατεί να ξεπλύνει εγωισμούς και συνειδήσεις σ’ένα δίωρο έργο που κυλά απνευστί και συνεπαίρνει τον θεατή.
Το σενάριο του θεατρικού έργου ανήκει στον Αντώνη Τσιοτσιόπουλο που υποδύεται παράλληλα και τον Στέλιο στην παράσταση. Πρόκειται για ένα ρεαλιστικό έργο, στο οποίο δεν υπάρχουν όρια μεταξύ κωμωδίας και δράματος, ένα έργο που βλέπει την πραγματικότητα ακριβώς όπως είναι με όλη την τραγικότητα και τη γελοιότητά της. Η γλώσσα είναι σκληρή όπως και τα γεγονότα, τα οποία κορυφώνονται σταδιακά μέσα από το σασπένς και το χιούμορ.Οι λούμπεν χαρακτήρες του έργου είναι οικείοι και αναγνωρίσιμοι με προτερήματα και ελαττώματα που κάνουν το θεατή εύκολα να ταυτιστεί μαζί τους. Από τη μία η φιλία, η συντροφικότητα, η αγάπη και η οικογένεια και από την άλλη η απληστία, ο εγωισμός και οι προκαταλήψεις μια περασμένης εποχής μάχονται με φόντο την ανάγκη της αποδοχής σ’έναν αγώνα απελευθέρωσης και συμφιλίωσης με την πραγματική μας ταυτότητα. Πόσο έτοιμοι είμαστε τελικά να δεχτούμε τους άλλους έτσι ακριβώς όπως είναι;
Στο σκηνοθετικό τιμόνι της παράστασης βρίσκεται ο οξυδερκής Γιώργος Παλούμπης που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει ολόκληρη διατριβή στο ρεαλιστικό θέατρο χαρίζοντάς μας σπουδαίες παραστάσεις. Ο σκηνοθέτης που έχει συνεργαστεί επιτυχώς και στο παρελθόν με τον Αντώνη Τσιοτσιόπουλο, δεν χαρίστηκε στιγμή ούτε ωραιοποίησε το σκληρό κείμενο. Έδωσε έμφαση στη γοητεία του περιθωρίου φέρνοντας στην επιφάνεια τα προβλήματα των ηρώων. Με εξαίρεση κάποιες φωνές που φάνηκαν υπερβολικές σε μερικά σημεία της παράστασης, ο σκηνοθέτης κράτησε τις ισορροπίες ανάμεσα στο δραματικό και το κωμικό στοιχείο ποντάροντας στο ρεαλισμό και ρίχνοντας φως στα σκοτάδια των ηρώων. Μας παρουσίασε ένα ολοκληρωμένο θέαμα με αρχή, μέση, τέλος, διαρκείς εντάσεις και ξεγύμνωμα ψυχών. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς!
Υποκριτικά, οι ηθοποιοί ήταν πολύ προσεκτικά επιλεγμένοι για τους συγκεκριμένους ρόλους αφού ταίριαζαν τόσο φυσιογνωμικά στο προφίλ των ηρώων όσο και υποκριτικά χαρίζοντάς μας ολοκληρωμένες ερμηνείες που κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών. Ξεχωρίζει ο Στάθης Σταμουλακάτος στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Σοφοκλή για τη δωρικότητα και τη μεστή του ερμηνεία που είναι αναμφισβήτητα μια από τις καλύτερες της καριέρας του μέχρι σήμερα. Τόσο ο Στέλιος Δημόπουλος στο ρόλο του αδερφού Μίμη όσο και ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος στο ρόλο του κουμπάρου Στέλιου ήταν εξαιρετικοί και άκρως πειστικοί στις ερμηνείες του αξιοποιώντας όλα τα εκφραστικά τους μέσα και αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά πόσο πολύ τους ταιριάζει το ρεαλιστικό θέατρο. Πλήρως ανταπεξείλθε και η Βασιλική Διαλυνά στο ρόλο της Μαρίας αποδίδοντας την λαϊκή της ηρωίδα με δραματικότητα, ορμή και την κατανόηση μιας γυναίκας που ξέρει να αγαπάει αληθινά. Τέλος, απολαυστικός ήταν στο ρόλο του Μάκη, ο Θάνος Αλεξίου λειτουργώντας ως καταλύτης και αποφορτίζοντας το εκρηκτικό κλίμα με σωστές δόσεις χιούμορ.
Τί να πει κανείς για το υπέροχο σκηνικό και τα κοστούμια που επιμελήθηκε η Νατάσσα Παπαστεργίου για την παράσταση; Μπήκαμε στο θέατρο Τζένη Καρέζη και από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό νιώθαμε θαμώνες ενός μπουζουκτσίδικου γεμάτο καπνούς, λουλούδια, αποτσίγαρα και ποτά. Θερμά συγχαρητήρια για την εξαιρετική της δουλειά! Τα εύσημά μας αξίζει να δώσουμε και στο Βασίλη Κλωτσοτήρα για τους δυνατούς και στοχευμένους του φωτισμούς αλλά και στον Κώστα Νικολόπουλο για την επιμέλεια της μουσικής στην παράσταση που πραγματικά ταίριαζε γάντι στο όλο θέαμα.
Συνολικά, ο «Κωλόκαιρος» είναι μια ολοκληρωμένη παράσταση από αυτές που σε κάνουν να νιώθεις άβολα και ταυτόχρονα τόσο οικεία με το ξεγύμνωμα των ηρώων. Στο τέλος τι μένει; Μια σπανακόπιτα κομμένη στα δυο από μια μάνα νεκρή για τα δυο της παιδιά. Την τρως με δάκρυα στα μάτια αγκαλιάζοντας τις αδυναμίες και την αλήθεια σου. Μην χάσετε τον «Κωλόκαιρο». Είναι πραγματικά ό,τι καλύτερο έχω δει μέχρι τώρα. Σας το προτείνω με το χέρι στην καρδιά!
Καλή σας θέαση!
