Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Στο κέντρο της Αθήνας βρεθήκαμε το απόγευμα της Τετάρτης για να παρακολουθήσουμε μια από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις της φετινής χρονιάς. Ο λόγος για την παράσταση «Οι Μάγισσες του Σάλεμ» , του Άρθουρ Μίλερ που ανεβαίνει φέτος στο θέατρο Δημήτρης Χορν σε σκηνοθεσία του πολυπράγμων Νικορέστη Χανιωτάκη.
Οι «Μάγισσες του Σάλεμ» βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στην Μασαχουσέτη το 1692 και οδήγησαν στην καταδίκη και εκτέλεση 20 κατοίκων με την κατηγορία της μαγείας. Το συγκεκριμένο έργο του βραβευμένου συγγραφέα αποτελεί μια διαχρονική καταγγελία των δεισιδαιμονιών, των προκαταλήψεων και του φανατισμού κατακρίνοντας την καταπάτηση πολιτικών ελευθεριών και εισάγοντας τον όρο «κυνήγι μαγισσών» στον 20ο αιώνα.
Η ιστορία του έργου μας ταξιδεύει στο 1692 στο Σάλεμ, όπου μια νεαρή γυναίκα, η Άμπιγκεϊλ ερωτεύεται παράφορα έναν μεγαλύτερό της παντρεμένο άνδρα, τον Τζον Πρόκτορ. Εκείνος όμως την απορρίπτει και διαλέγει να μείνει στο πλάι της συζύγου του. Έτσι, εκείνη μαζί με άλλες κοπέλες του χωριού του κάνουν μάγια για να τον φέρουν πίσω. Οι κάτοικοι του Σάλεμ τις ανακαλύπτουν και οι γυναίκες κινδυνεύουν να θανατωθούν ως μάγισσες. Η Άμπιγκεϊλ κατηγορεί την σύζυγο του αγαπημένου της ως υποκινήτρια των μεταφυσικών πράξεων, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει μία δίκη με καταστροφικές συνέπειες για όλους.
Τη μετάφραση καθώς και τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Νικορέστης Χανιωτάκης, ο οποίος παρά το νεαρό της ηλικίας του, μας έχει δώσει σημαντικά δείγματα γραφής μέχρι σήμερα. Στις «Μάγισσες του Σάλεμ», ο σκηνοθέτης έδωσε έμφαση στις «δαιμονικές» διαστάσεις του έργου και με τη βοήθεια του υποβλητικού και πρωτότυπου σκηνικού της Αρετής Μουστάκα αλλά και των εξαιρετικών κοστουμιών της Χριστίνας Πανοπούλου έστησε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα που παρέσυρε το θεατή στη δίνη των ηρώων κάνοντάς τον μέτοχο στο δράμα τους. Του αναγνωρίζουμε επίσης τον αέρα ανανέωσης που έδωσε στο έργο μέσα από την κινηματογραφική του σκηνοθετική ματιά. Ωστόσο, θα προτιμούσαμε μια πιο ξεκάθαρη δια-μάχη ανάμεσα στο καλό που πρέσβευε ο ιερέας Τζων Χέηλ (Γεράσιμος Σκαφίδας) και την υποκρισία του ιερέα Σαμουήλ Πάρις (Γιάννης Καλατζόπουλος) εστιάζοντας έτσι στις συνέπειες του θρησκευτικού δογματισμού.
Υποκριτικά, το υλικό που είχε να διαχειριστεί ο Νικορέστης Χανιωτάκης ήταν εξαιρετικό και αυτό αποδεικνύεται τόσο από το ταλέντο όλων των ηθοποιών όσο και από την εμπειρία των περισσοτέρων στο θεατρικό σανίδι. Ξεχωρίσαμε τον Άκη Σακελλαρίου και τη Ρένια Λουιζίδου στους ρόλους του Τζον και Ελισσάβετ Πρόκτορ για τη χημεία που είχαν επί σκηνής, για την καθηλωτική ερμηνεία του πρώτου αλλά και για τη μεστή ώριμη ερμηνεία της δεύτερης που μας άγγιξε πραγματικά. Πειστική ως Άμπιγκεϊλ και η Ιωάννα Παππά που μπήκε για τα καλά στο ρόλο της εκδικητικής γυναίκας που δεν λογαριάζει τίποτα προκειμένου να περάσει το δικό της. Η ηθοποιός, αν και κατέφυγε σε κάποιες υπερβολές, μας χάρισε μια δυναμική ερμηνεία και μας έκανε να μην μπορούμε να πάρουμε το βλέμμα μας από πάνω της. Τέλος, υποκλινόμαστε στη Μελίνα Βαμβακά και τον Νικήτα Τσακίρογλου που με την παρουσία τους και μόνο έδωσαν αυτό το κάτι παραπάνω στην παράσταση.
Αξίζει να αναφέρουμε τον Γιάννη Μαθέ που υπογράφει την πρωτότυπη μουσική της παράστασης αλλά και την Χριστίνα Θανάσουλα που με τους στοχευμένους φωτισμούς της συντέλεσαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της σκοτεινής ατμόσφαιρας της παράστασης.
«Οι Μάγισσες του Σάλεμ» είναι ένα διαχρονικό έργο του Μίλλερ, επίκαιρο όσο ποτέ και μας δείχνει έμπρακτα τις συνέπειες του φανατισμού και των δεισιδαιμονιών στη ζωή μας. Ας το λάβουμε σοβαρά υπόψη και ας αφαιρέσουμε ό,τι τοξικό δηλητηριάζει τις ψυχές μας.
Καλή θέαση σε όλους!
