Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μετά από αρκετούς μήνες απουσίας από τα θέατρα και τον πολιτισμό λόγω των μέτρων κατά της πανδημίας, επιστρέφουμε με χαρά στις αγαπημένες μας εξορμήσεις με σκοπό να σας ενημερώνουμε ενδελεχώς για όλες τις αξιόλογες παραστάσεις της Αθήνας. Πρώτος μας σταθμός λοιπόν ήταν το θέατρο Αθηνά για να παρακολουθήσουμε το πολυβραβευμένο έργο της Γιασμίνας Ρεζά, «Ο Θεός της σφαγής» σε σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου.
Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία που έχει παιχτεί παγκοσμίως με μεγάλη επιτυχία. Η υπόθεση του έργου αφορά ένα παιδικό διαπληκτισμό μεταξύ ενός εντεκάχρονου, «οπλισμένου» ή ίσως «εξοπλισμένου» μ’ ένα ραβδί κι ενός άλλου εντεκάχρονου, με αποτέλεσμα τον ελαφρύ τραυματισμό του δεύτερου. Οι τέσσερεις γονείς των παιδιών βρίσκονται, για να αντιμετωπίσουν πολιτισμένα το πρόβλημα και να λύσουν την παρεξήγηση. Όμως, όσο περνάει η ώρα, χάνεται ο έλεγχος και οι «πολιτισμένοι» γονείς εκτροχιάζονται. Η αρχικά ευγενική συζήτηση σύντομα μετατρέπεται σε προφορικό πόλεμο με αποτέλεσμα και οι τέσσερεις γονείς να αποκαλύψουν τον πραγματικό τους εαυτό.
Οι ήρωές μας χάνουν την ψυχραιμία τους και τον «πολιτισμό» τους, γελοιοποιούνται, γίνονται έρμαια των ορμών τους και των ταπεινών ενστίκτων τους και η κατάσταση ξεφεύγει και από κωμικοτραγική, φτάνει στα όρια της φάρσας. Με δυο λόγια οι άνθρωποι κατακτούνται από τον Θεό της Σφαγής. «Τον μόνο θεό που κυβερνάει χωρίς να μοιράζεται την εξουσία του, από την αρχή του κόσμου», όπως λέει και η Γιασμίνα Ρεζά.
Η σύγχρονη μετάφραση του έργου, προσαρμοσμένη άψογα στη γλώσσα του σήμερα ανήκει στη Γιώτα Σερεμέτη και τον Κώστα Φιλίππογλου ενώ και η σκηνοθετική ματιά του τελευταίου παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Με σύμμαχο το σωματικό θέατρο, ο σκηνοθέτης κατάφερε να μετατρέψει το μοντέρνο σαλόνι που εύστοχα επιμελήθηκε σκηνικά ο Αντώνης Χαλκιάς ως ένδειξη του νεοπλουτισμού των πρωταγωνιστών σε ένα καζάνι που βράζει και είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να ξεχυθεί και να παρασύρει στη δίνη του κάθε είδος καθωσπρεπισμού αποκαλύπτοντας τον πραγματικό χαρακτήρα των ηρώων. Στην ουσία, ο Κώστας Φιλίππογλου χορογράφησε μ’ ένα μοναδικό τρόπο τις εντάσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών ξεπερνώντας τον ύφαλο της υπερβολής και κρατώντας μέχρι το τέλος το ενδιαφέρον του κοινού.
Στους ρόλους των δυο ζευγαριών απολαύσαμε τον Δημήτρη Αλεξανδρή, την Μυρτώ Αλικάκη, τον Κωνσταντίνο Κάππα και την Ευσταθία Τσαπαρέλη. Οι ηθοποιοί έχτισαν αριστοτεχνικά τους χαρακτήρες τους αποκαλύπτοντας την ευάλωτη, τρωτή πλευρά τους που τους έκανε τόσο οικείους στα μάτια των θεατών. Ομολογούμε πάντως πως οι γυναίκες της παρέας κατάφεραν να κλέψουν σε σημεία τις εντυπώσεις με την κεντημένη στις λεπτομέρειες ερμηνεία τους.
Στο πνεύμα του έργου και της οικονομικής επιφάνειας των ηρώων κινήθηκαν τα κοστούμια που επιμελήθηκε η Κέλλυ Σταματοπούλου ενώ και οι εύστοχοι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα έδωσαν στην παράσταση αυτό το κάτι παραπάνω.
«Ο Θεός της σφαγής» είναι μια αξιόλογη παράσταση που αξίζει να παρακολουθήσετε για να διαπιστώσετε και με τα μάτια σας πως η κοινωνική υποκρισία βρίσκεται παντού γύρω μας, σαν άγριο ζώο, έτοιμο να μας κατασπαράξει με την πρώτη ευκαιρία.
Καλή σας θέαση!
