Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μια εξαιρετική και άκρως ατμοσφαιρική παράσταση παρακολουθήσαμε πρόσφατα στο θέατρο Χυτήριο. Ο λόγος για το έργο της Λίλλιαν Χέλλμαν «Παιχνίδια στη σοφίτα» που ανεβαίνει στον πανέμορφο χώρο του Κεραμεικού σε μετάφραση και σκηνοθεσία του καίριου Αλέξανδρου Κοέν μ’ένα θίασο υψηλών αξιώσεων.
Το έργο της συγγραφέως μας ταξιδεύει στην Αμερική όπου δύο ανύπανδρες αδελφές που ζουν μαζί καλλιεργούν και συγχρόνως απεχθάνονται την εξάρτηση του αδερφού τους, Τζούλιαν, απ’ αυτές. Η μεγάλη έκπληξη έρχεται, όταν εκείνος ξαφνικά επιστρέφει σπίτι μ’ ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, το οποίο μυστηριωδώς έχει αποκτήσει συνοδευόμενος από τη συναισθηματικά ασταθή σύζυγό του Λίλυ και την απόμακρη και αριστοκρατική μητέρα της Άλμπερτιν. Οι αδελφές Κάρρι και Άννα ξαφνικά διαπιστώνουν πως η θέση εξουσίας που πάντα κατείχαν πάνω του χάνει την ισορροπία της και η ζωή τους αποδιοργανώνεται εντελώς και οδηγείται στο χάος.
Πρόκειται για ακόμη ένα έργο της Χέλλμαν που πραγματεύεται τις οικογενειακές σχέσεις μόνο που στα «Παιχνίδια στη σοφίτα», οι σχέσεις βασίζονται σ’έναν ακραίο συναισθηματικό κανιβαλισμό όπου οι έμμονες προσκολλήσεις που δημιουργούν οι οικογενειακοί δεσμοί, ο εγωισμός αλλά και η κτητικότητα παίζουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο εξαφανίζοντας δια παντός το συναίσθημα της αγάπης. Έτσι, τα «Παιχνίδια στη σοφίτα» γίνονται μια ιστορία για το τί ακριβώς συμβαίνει στους ενήλικες που ποτέ δεν ωριμάζουν, όταν ξαφνικά αφαιρείται η προστατευτική ασπίδα της αυταπάτης τους. Τα καλά κρυμμένα μυστικά εκτίθενται: απληστία, μοχθηρία και μίσος συμπληρώνοντας έτσι το παζλ στα πιο επικίνδυνα «παιχνίδια στη σοφίτα».
Μετά τους εξαιρετικούς του «Ψίθυρους», ο Αλέξανδρος Κοέν καταπιάνεται με ακόμη ένα έργο της Χέλλμαν με την καθαρή σκηνοθετική ματιά που τον διακρίνει στήνοντας αριστοτεχνικά την παράστασή του. Με αρωγό το λειτουργικό σκηνικό και τα κοστούμια εποχής του Γιάννη Μετζικώφ αλλά και τους εξαιρετικά στοχευμένους φωτισμούς της Κατερίνας Μαραγκουδάκη, ο σκηνοθέτης έχτισε την απαιτούμενη ατμόσφαιρα θρίλερ στην παράσταση κρατώντας τις ισορροπίες σε τεντωμένο σκοινί. Οι σκηνές του έργου ήταν καθαρές με μια ιδιαίτερη έμφαση στα σκοτεινά και goth στοιχεία του έργου που συντέλεσαν στην εξέλιξη της υπόθεσης αλλά και στις ακραίες αντιδράσεις των πρωταγωνιστών. Οι αυταπάτες της σοφίτας έφεραν στην επιφάνεια έναν νοσηρό ερωτισμό και μια τοξικότητα διάχυτη στο χώρο που έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Το μεγαλείο της παράστασης εντοπίζεται τόσο στις εξαιρετικές ερμηνείες του θιάσου όσο και στη μεγαλοφυή του δομή που κλείνει τον κύκλο του έργου ακριβώς με τον τρόπο που το ανοίγει. Μόνο που οι ήρωες έχουν μεταμορφωθεί πια σε αγρίμια που έχουν αλληλοκατασπαράξει τις σάρκες και τις ψυχές τους.
Υποκριτικά, στο σύνολό του, ο θίασος μας κέρδισε και με το παραπάνω. Ξεχωρίσαμε τη Θεοδώρα Σιάρχου και την Τζούλη Σούμα στους ρόλους των ανύπανδρων αδελφών Άννα και Κάρρι αντίστοιχα για τις καθηλωτικές τους ερμηνείες. Η Θεοδώρα Σιάρχου ήταν τόσο εκφραστική που ένιωθες το κορμί της να πάλλεται από την ένταση και την αγωνία της ηρωίδας της χωρίς ωστόσο να χάνει στιγμή το μέτρο της. Η κίνησή της ήταν αέρινη, σχεδόν σαν χορευτική, τόσο πολύ που δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω της. Από την πλευρά της, η Τζούλη Σούμα έδωσε υπόσταση στην ηρωίδα της ελέγχοντας απόλυτα το συναίσθημά της και κατορθώνοντας να μας πείσει από το πρώτο κιόλας λεπτό. Εξαιρετικός και ο Σόλων Τσούνης στο ρόλο του αδερφού Τζούλιαν. Έντυσε ορθώς τον ήρωά του με τον παρορμητισμό και την ορμή που του ταίριαζε παλεύοντας να αποδείξει με κάθε τρόπο πως επιτέλους μεγάλωσε και μπορεί να σταθεί μόνος του στα πόδια του και να φροντίσει τις γυναίκες της ζωής του.
Η παράσταση «Παιχνίδια στη σοφίτα» ολοκληρώνει τον κύκλο της στο θέατρο Χυτήριο την Κυριακή 17 Απριλίου. Σπεύσατε να την παρακολουθήσετε όσο είναι καιρός! Σας την προτείνω με το χέρι στην καρδιά!
Καλή θέαση!
