Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Όταν ένα έργο ανεβαίνει για τρίτη χρονιά και μάλιστα σε τόσο δύσκολες εποχές όπως αυτές που βιώνουμε με τον Covid 19, δεν μπορούμε παρά να μιλάμε για μια τεράστια επιτυχία. Άλλωστε, αυτό που συμβαίνει στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκης με τις συνεχόμενες sold out παραστάσεις είναι εξαιρετικά σπάνιο πια στις μέρες μας. Αναφερόμαστε φυσικά στο βραβευμένο νεοελληνικό έργο του Γιωργή Τσουρή «170 τετραγωνικά» που ανεβαίνει από την εταιρεία θεάτρου MA NON TROPPO σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη και συνεχίζει να κερδίζει το ενδιαφέρον κοινού και κριτικών.
Τα «170 τετραγωνικά (MOONWALK)» ξεδιπλώνει μια ιστορία με πολύ αγωνία, χιούμορ και σκληρό ρεαλισμό, που συνδυάζει έντονες κωμικές και δραματικές στιγμές. Πρόκειται για μια τραγωδία «για όλη την οικογένεια», με πρόσωπα της διπλανής μας πόρτας και καταστάσεις ακραίες και συνάμα αναγνωρίσιμες. Η ιστορία του έργου μας ταξιδεύει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, όπου ο θάνατος του πατέρα, ξαναφέρνει κάτω από την ίδια στέγη δύο αδερφές που έμεναν μακριά. Σκληρές αντιθέσεις και διαφωνίες δημιουργούν μια έκρυθμη κατάσταση ανάμεσα στη μικρή εγκυμονούσα αδερφή, τον σύντροφό της και τη μεγάλη αδερφή, η οποία επιστρέφει στο σπίτι μετά από δεκαετή απουσία με σκοπό να το πουλήσει. Μια απογευματινή επίσκεψη – βόμβα, θα φέρει αντιμέτωπους όλους τους αντιήρωές μας με το παρελθόν, το παρόν και κυρίως το μέλλον τους και θα εκτροχιάσει με κωμικό και απρόσμενο τρόπο την ήδη ασταθή πορεία τους. Κρυμμένα μυστικά, απανωτές ανατροπές και εκκωφαντικές αποκαλύψεις συνθέτουν έναν οικογενειακό συναισθηματικό ντέρμπυ κορυφής, σε ένα «ρινγκ» 170 τετραγωνικών μέτρων. Πόσα νομίζεις ότι ξέρεις τελικά για τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους;
Το έργο του συγγραφέα και ηθοποιού Γιωργή Τσουρή ανήκει ξεκάθαρα στο ρεύμα του ρεαλισμού ισορροπώντας περίτεχνα ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Οι χαρακτήρες του είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, αντιπροσωπευτικότατα μέλη της ελληνικής λαϊκής οικογένειας που έχουν μάθει να χτίζουν μια ζωή πάνω στο ψέμα και σε κρυμμένα μυστικά για να γίνονται αποδεκτοί τόσο από τους γύρω τους όσο και από τον ίδιο τους τον εαυτό διεκδικώντας έτσι ένα κομμάτι ευτυχίας. Η πένα του συγγραφέα είναι σαρκαστική, εύστροφη, με έντονο χιούμορ και έτοιμη ανά πάσα στιγμή να δείξει τη δυσλειτουργία των ηρώων να επικοινωνήσουν ουσιαστικά. Αυτή η αδυναμία επικοινωνίας είναι άλλωστε και η πηγή των προβλημάτων τους.
Στο σκηνοθετικό τιμόνι της παράστασης βρίσκεται ο έμπειρος Γιώργος Παλούμπης που κινείται έξυπνα στα γνώριμά του μονοπάτια, αυτά του ωμού ρεαλισμού, στήνοντας ένα θέαμα που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού. Ο σκηνοθέτης εστιάζει εύστοχα στους χαρακτήρες του έργου και στις αδυναμίες τους και τους αφήνει με τη μέθοδο της δράσης- αντίδρασης να εξελίξουν την πλοκή της ιστορίας. Το κλίμα θυμίζει «καζάνι που βράζει» και η ατμόσφαιρα δυναμιτίζεται με κάθε αφορμή προκαλώντας τις ακραίες αντιδράσεις των ηρώων επί σκηνής. Ευτυχώς το χιούμορ του κειμένου, έστω και στιγμιαία, λειτουργεί αποσυμφορητικά σ’ένα πεδίο μάχης 170 τετραγωνικών μέχρι να πέσει και η τελευταία μάσκα και να φανερωθεί η απόλυτη αλήθεια.
Υποκριτικά, το σύνολο των ηθοποιών ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω στις ανάγκες των ρόλων του πλάθοντας ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο τον χαρακτήρα του. Η Αμαλία Αρσένη με πλούσια εκφραστικά μέσα και άφθονο συναίσθημα «ντύθηκε» υπέροχα το ρόλο της μικρής αδερφής ενώ ξεχωρίσαμε ιδιαίτερα και την Ήβη Νικολαϊδου στο ρόλο της μεγάλης αδερφής για τη δυναμική της παρουσία αλλά και την ευαισθησία της ηρωίδας της στο τέλος του έργου. Εξαιρετικός και ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος στο ρόλο του. Η εναλλαγή του από τον ήρεμο και γεμάτο κατανόηση σύντροφο σ’έναν άνθρωπο χειριστικό, γεμάτο κρυμένα μυστικά και σκοτεινές πλευρές ήταν εντυπωσιακή. Καταλυτική στην εξέλιξη της πλοκής και η παρουσία της Ελένης Τσιμπρικίδου στο ρόλο της γειτόνισσας.
Ειδική μνεία αξίζει να κάνουμε στον Γιωργή Τσουρή που ερμηνεύει το ρόλο του Γρηγόρη, ενός αφελή επαρχιώτη που έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της οικογένειας και να φέρει κυριολεκτικά τα πάνω κάτω στη ζωή των ηρώων. Ο ηθοποιός χρησιμοποιεί με απόλυτο μέτρο τα κωμικά του όπλα, ξεδιπλώνει τις εντυπωσιακές χορευτικές του ικανότητες διανθίζοντας παράλληλα το χαρακτήρα του με τα απαραίτητα λαϊκά στοιχεία. Η ερμηνεία του είναι καθηλωτική και δικαίως του χάρισε το βραβείο «ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ».
Μας άρεσαν πολύ τα σκηνικά που επιμελήθηκαν για την παράσταση η Κωνσταντίνα Μαρδίκη με την Έλλη Παπαδάκη, τα οποία και μας έβαζαν αμέσως στο κλίμα για την οικονομική κατάσταση και το πνευματικό υπόβαθρο της οικογένειας αλλά και η εύστοχη μουσική επιμέλεια του Γιωργή Τσουρή που ταίριαζε απόλυτα στο ύφος της παράστασης.
Τα «170 τετραγωνικά» είναι αναμφισβήτητα μια δυνατή παράσταση που εκθέτει την ελληνική επαρχία που κρύβουμε μέσα μας κάνοντάς μας να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε αν γνωρίζουμε τελικά το είδωλό μας. Αξίζει να την παρακολουθήσετε και να την κουβαλήσετε μέσα σας μέχρι να λυτρωθείτε. Σας την προτείνω με το χέρι στην καρδιά!
Καλή σας θέαση!
