Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση παρακολουθήσαμε το βράδυ της Τρίτης στο κέντρο της Αθήνας. Ο λόγος για το έργο του συγγραφέα Frank McGuinness, «Κάποιος να με προσέχει» που συνεχίζει φέτος για δεύτερη χρονιά την επιτυχημένη του πορεία σε νέο χώρο και συγκεκριμένα στο θέατρο Βεάκη σε σπουδαία μετάφραση και σκηνοθεσία της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου.
Η πλοκή στρέφεται γύρω από τρεις δυτικούς ομήρους (ένας Αμερικανός, ένας Ιρλανδός και ένας Άγγλος) που είναι έγκλειστοι σ’ ένα κελί στο Λίβανο, υπό το άγρυπνο βλέμμα των τρομοκρατών – απαγωγέων τους. Η προσπάθειά τους ν’ αντιμετωπίσουν τις κακουχίες και τη μόνιμη αγωνία του θανάτου εκδηλώνεται με δαιμονικό χιούμορ ή «παιχνίδια» διαφυγής. Μέσα από συγκρούσεις ή συναισθηματικές εξάρσεις, οι τρεις τους, θα δεθούν με ισχυρότερα δεσμά και από τις αλυσίδες που τους κρατούν.
Το «Κάποιος να με προσέχει» διαδραματίζεται την εποχή που τρομοκράτες και επαναστατικές ομάδες έκαναν τυχαίες και αιφνίδιες απαγωγές. Ο Frank McGuinness περιγράφει τους μηχανισμούς που υιοθετούν οι τρεις άντρες για να αντέξουν την πλήξη του ατέρμονου εγκλωβισμού τους, υμνεί την αγάπη που ξεπερνά εθνικές ή θρησκευτικές διαφορές, φωτίζει τον τρόπο που ο καθένας συμπεριφέρεται σαν μητέρα και πατέρας μαζί για τους άλλους και δείχνει τη συνταραχτική πραγματικότητα όταν ο αναπόφευκτος χωρισμός θα έρθει.
Πρόκειται για ένα ποιητικό έργο χαρακτήρων που ακροβατεί περίτεχνα ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό στοιχείο, κάτι που αποτυπώθηκε εξαιρετικά τόσο στη ρέουσα μετάφραση του έργου όσο και στη σκηνοθετική ματιά της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Η σκηνοθέτις μελέτησε εκτενώς το κείμενο του Ιρλανδού συγγραφέα αναδεικνύοντας όλα τα θέματα που θίγει όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, οι φυλετικές και θρησκευτικές διαφορές και ο διαρκής φόβος του θανάτου ωθώντας τους μέσα στη συνθήκη του σκοταδιού και του εγκλεισμού, να βρουν τον εαυτό τους, ν’ ανακαλύψουν την αξία και τη δύναμη του «μαζί» κατακτώντας την ελευθερία τους απέναντι σε μια μοίρα που ίσως και να έχει ήδη γραφτεί γι’αυτούς.
Η Αθανασία Καραγιαννοπούλου επέλεξε μια ξεκάθαρη κατεύθυνση στη σκηνοθεσία της επενδύοντας στη συμβίωση των τριών πρωταγωνιστών του έργου και φωτίζοντας τις εναλλαγές συναισθημάτων των χαρακτήρων δίχως να πέσει στην παγίδα ενός μελό θεάματος. Επιπροσθέτως, ν’αναφέρουμε ότι το έργο χωρίζεται σε εννέα σκηνές, τις οποίες η σκηνοθέτις ένωσε με μουσικές γέφυρες από πασίγνωστα κομμάτια σε άκρως ενδιαφέρουσες διασκευές. Οι επιλογές της ήταν στοχευμένες, μας άρεσαν πολύ και ενίσχυσαν σαφώς την ατμόσφαιρα του έργου.
Στους τρεις πρωταγωνιστικούς ρόλους απολαύσαμε τον Αντίνοο Αλμπάνη(Ιρλανδός),το Σωτήρη Σκάντζικα(Άγγλος) και το Δημήτρη Παπαγεωργίου(Αμερικανός). Οι τρεις ηθοποιοί λειτούργησαν ως ξεχωριστές μονάδες, «ντύθηκαν» επιτυχώς τον ήρωά τους διεισδύοντας στα άδυτα της ψυχής τους και αφήνοντάς εν τέλει το ισχυρό αποτύπωμά τους επί σκηνής. Στα θετικά στοιχεία της συνολικής τους παρουσίας ανήκει αναμφισβήτητα και η κινησιολογία τους. Μας έκαναν να συγκινηθούμε, να ταυτιστούμε, να πονέσουμε μαζί τους βουλιάζοντας στους φόβους και τις αγωνίες τους ενώ την επόμενη κιόλας στιγμή συμμετείχαμε στα παιχνίδια διαφυγής τους παίρνοντας ανάσες αισιοδοξίας και θετικής αύρας. Αξίζει να κάνουμε ειδική μνεία στον Αντίνοο Αλμπάνη που μεταμορφώνεται ολοκληρωτικά στον Ιρλανδό ήρωά του χαρίζοντάς μας μια ερμηνεία που ανήκει σίγουρα στις πιο δυνατές στιγμές της καριέρας του.
Ένα μεγάλο μπράβο στον Λευτέρη Παυλόπουλο που επιμελήθηκε τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς της παράστασης, οι οποίοι κατόρθωσαν να ενισχύσουν τη δυναμική του συνολικού θεάματος.
Η μοναδική μας ένσταση είναι στο χώρο που παρουσιάζεται η παράσταση. Ο εμβληματικός μα και τεράστιος χώρος του θεάτρου Βεάκη δεν επιτρέπει σε τέτοιου είδους έργα που ποντάρουν εξαιρετικά στο συναίσθημα των ηρώων να «επικοινωνήσουν» εύκολα τα μηνύματά τους στο κοινό. Ίσως ένας μικρότερος αμφιθεατρικός χώρος να βοηθούσε τους θεατές κάθε σειράς ν’ακολουθήσουν ευκολότερα τη δράση της παράστασης.
“Άφησέ με να σου δείξω ό,τι χειρότερο έχω μέσα μου και εγώ θα σ΄αφήσω να μου δείξεις ό,τι χειρότερο έχεις μέσα σου..Μόνο έτσι δεν θα καταφέρουν να μας σπάσουν”. Το «Κάποιος να με προσέχει» είναι ένα έργο- ύμνος στις ανθρώπινες σχέσεις και τη δύναμη του «μαζί». Το λατρέψαμε και σας το προτείνουμε.
Καλή σας θέαση!
