Reviews, Μουσική-Ανταποκρίσεις

RockWave Festival 2018 Oι αρνητές του χρόνου

22 Ιουλίου, 2018

Πόσους ανθρώπους γνωρίζουμε που μένουν αναλλοίωτοι στο πέρασμα του χρόνου και μας δημιουργούν την απορία: “Μα πως το καταφέρνουν αυτό;;;”

Ένα είναι σίγουρο για εκείνους, από κάπου αντλούν την ενέργεια που είναι απαραίτητη για τη διατήρηση. Άλλοι από μια αστείρευτη εσωτερική δύναμη, άλλοι την τραβούν ή την απομυζούν με ανίερους τρόπους από άλλους. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που δημιουργούν άλλες, πιο περίπλοκες καταστάσεις, που οδηγούν σε αυτή τη συμπαντική εύνοια.

Στις 20/7/2018 κατάλαβα μια απ’ αυτές τις διεργασίες, 31 χρόνια μετά από την πρώτη μου επαφή με αυτό το δίαυλο. Οι Maiden για αυτή τη νύχτα ήταν για μένα ένα μεγάλο ερωτηματικό. Ειδικά μετά από την πρώτη μέρα του Rockwave του 2018 στην Αθήνα, μια ιδιαίτερη μίξη από συναισθήματα, έδωσε τη θέση της σε μια μεγάλη αγωνία.

Την πρώτη αυτή μέρα ζήσαμε μια απίστευτα τίμια και αξιοπρεπή εμφάνιση Saxon, όπου τη, δύσκολη για εντάσεις, απογευματινή ώρα, έδωσαν τις μουσικάρες τους με ενέργεια και επικοινωνία με το κοινό, που πύκνωνε λεπτό με λεπτό. Οι Sabaton μας κουβάλησαν στις power-επικές βορειοευρωπαικές επιρροές τους σε χαρακώματα και παρόλη την πολωμένη θεματολογία τους, κατάφεραν με την τεχνική τους αρτιότητα και το δυναμισμό τους να ξεσηκώσουν και τους πιο δύσπιστους από μάς. Οπόταν όλα έδιναν δυναμικό ηλεκτρικού φορτίου για τους headers, Judas Priest. Τραγική απογοήτευση, η οποία μπορεί και να περιγράφει με μια και μόνη φράση: Live μηχανικής υποστήριξης. Επιτρέψτε μου να μην επεκταθώ παραπάνω, από σεβασμό προς όσους είχαν icon τον Halford.

Η επιστροφή προς το κατάλυμα, αλλά και ένα μεγάλο μέρος του επόμενου πρωινού ήταν πραγματικά αγχωτικό. Θα ήταν έτσι κι αύριο;; Θα φύγω με την αίσθηση περιοδείας-αρπαχτής σε πανηγύρι επαρχιώτικο του 15Αυγουστου;; Για ώρες τραμπάλιζα στο “πάω – δε πάω”. Εκεί ήρθε η νέα γενιά και έστειλε το μήνυμα: “Μπαμπά ήρθαμε για να δούμε Maiden και θα δούμε Maiden”.

Η συναυλιακή αυτή δεύτερη μέρα ξεκινά (για εμάς, μιας και 10 χιλιάδες κόσμου βρίσκονταν στο Tera Vibe, ήδη από την αρχή λαμβάνοντας ενέργεια και από τα πρώτα γκρούπ), στoυς Tremonti, φέρνοντας τον δυναμισμό του Ντριτρόιτ κατευθείαν στο στομάχι, όπως ακριβώς άξιζε στους 25 και πλέον χιλιάδες κόσμου (με δυο γενιές ανθρώπων παρούσες όπου, μαζί με μένα, οικογένειες φρόντισαν για τη μεταλαμπάδευση της ουσίας τη έννοιας “δεν έχεις ακούσει ένα συγκρότημα αν δε το χεις δει ζωντανά”, σε γιούς και κόρες).

Με τους Tremonti, λοιπόν, αρχίζει το ενεργειακό πάρε δώσε με τη σκηνή και πλέον έχεις την αίσθηση ότι “σήμερα έχουμε μεγάλο live…”.

Δεύτερη πράξη το βαρύ ροκεντρόλ των Volbeat, όπως ακριβώς το είχα στο μυαλό μου. Ανεβαστικό, σχεδόν χορευτικό και την ίδια στιγμή φρέσκο και πομπώδες, από το πρώτο έως το τελευταίο τραγούδι. Μοναδικό τραύμα, η μικρότερη δυναμική της β’ σκηνής, απαραίτητη όμως για τις ετοιμασίες της Σιδηράς Παρθένου.

Μετά το (ι)Δανικό τέλος του χορού των Volbeat, έχει έρθει η νύχτα και η αναμονή.

Είμαστε πια 40.000 και η ενέργεια μαζικοποιείται, γίνεται πλέον ηλεκτρικό δυναμικό στον αέρα. Λίγο zeppelin για πλάτη….. ησυχία….. και Doctor Doctor. Ήρθαν, βγήκαν και έστειλαν αυτά τα μοναδικά αόρατα Tesla καλώδια που δίνουν και παίρνουν την αύρα απ΄ όλους. Προσωπικά από την πρώτη στιγμή που είδα τη θρυλική 5+1 εξάδα, μ΄εστειλαν τουλάχιστον 31 χρόνια πίσω, από εκεί που ξεκίνησα εγώ, αλλά και από εκεί που ξεκίνησαν και οι φίλοι της παρέας, τα νέα παιδιά γύρω το χώρο, με φυσιολογικά άλλη σχέση με τους απόλυτους κυρίαρχους του ήχου και της ενέργειας.

Από αυτό το σημείο ο καθένας μας είχε άλλη αντι-δράση, που ξεκινάει από τα δικό του υπόβαθρο, το δικό του σακούλι. Οι κυρίαρχοι ήσαν εκεί, με όλη τους τη μεγαλοπρέπεια, γεμίζοντας αισθήσεις και σκέψεις το ανθρώπινο σώμα που βρισκόταν κάτω από τη σκηνή.

Όλες αυτές οι διαφορετικότητες έγιναν ένα, τραγούδαγαν μαζί, χειροκροτούσαν, σήκωναν τα χέρια ψηλά για τη μετάδοση. Ο δικός μου πομπός έλαβε ένα μόνιμα πλατύ χαμόγελο που θα κρατήσει πολύ καιρό και μια σκέψη που ριζώνει λεπτό το λεπτό: Ο χρόνος νικιέται.