Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μια παράσταση – γροθιά στο στομάχι είδαμε την περασμένη Πέμπτη στο κέντρο της Αθήνας. Ο λόγος για το έργο «Πατέρας» που βασίζεται στο κλασσικό αριστούργημα του Α. Στρίντμπεργκ και ανεβαίνει φέτος στο θέατρο Αποθήκη σε διασκευή και σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη.
Η διασκευή του έργου τοποθετείται χρονολογικά στο σήμερα και συγκεκριμένα την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2019 όπου κάπου στην Αθήνα, πίσω από τις ερμητικά κλειστές πόρτες ενός μεσοαστικού σπιτιού, δύο σύζυγοι θα συγκρουστούν μεταξύ τους μέχρι τελικής πτώσεως, με λάφυρο την κυριαρχία πάνω στο παιδί τους.
Η μάχη των δύο φύλων, το αρχετυπικό δίπολο ανδρική λογική – γυναικείο ένστικτο, ο αλληλοσπαραγμός μέσα σε μια σχέση με αιώνιο διακύβευμα την απόλυτη επικράτηση του ενός στον άλλο και την αδιαφιλονίκητη διατήρηση της εξουσίας, οι μικροί – ή και μεγαλύτεροι – ψυχολογικοί φόνοι που συντελούνται, ως «αναγκαίο κακό» για «καλό σκοπό», στους κόλπους μιας καθωσπρέπει κατά τα άλλα οικογένειας, ζωντανεύουν στη σκηνή του θεάτρου Αποθήκη.
Μέσα από τη διασκευή του κειμένου, ο Βασίλης Μπισμπίκης φέρνει τον «Πατέρα» στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα για να καταδείξει τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας που εξακολουθούν να υπάρχουν πίσω από τις κλειστές πόρτες κάθε οικογένειας. Με όπλο του τον ακραίο ρεαλισμό που κυριαρχεί σε όλο το έργο αλλά και γενναίες δόσεις μαύρου χιούμορ πετυχαίνει το σκοπό του ξεπερνώντας όμως συχνά τα όρια και καταφεύγοντας σε λεκτικές υπερβολές.
Μετά την εξαιρετική και πολυσυζητημένη παράσταση «Άνθρωποι και ποντίκια», ο Βασίλης Μπισμπίκης καταπιάνεται σκηνοθετικά με τη διασκευή ενός εκ των κορυφαίων έργων του Στρίντμπεργκ με σκοπό να ταρακουνήσει και τον πιο αδιάφορο θεατή. Πραγματικά, ο σκηνοθέτης πετυχαίνει πανηγυρικά το σκοπό του. Κινείται σε ρεαλιστικά μονοπάτια γι’ακόμη μια φορά δημιουργώντας μια έκρυθμη κατάσταση επί σκηνής με τις σχέσεις των πρωταγωνιστών να κρέμονται συνεχώς από ένα τεντωμένο σκοινί. Οι εντάσεις,οι φωνές, η σωματική και λεκτική βία σε συνδυασμό με τη μηδενική απόσταση που χωρίζει τους θεατές από τους ηθοποιούς προκαλούν μια επιθυμητή αμηχανία που προβληματίζει το κοινό και το κάνει ηθελημένα ή άθελά του συμμέτοχο στην εξέλιξη της πλοκής μέχρι το λυτρωτικό φινάλε. Ωστόσο, αν ο σκηνοθέτης είχε επενδύσει ακόμη περισσότερο στη σωματοποίηση των ηθοποιών και είχε προκαλέσει κλιμακωτά τις εντάσεις, το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη πιο πειστικό.
Υποκριτικά, το σύνολο των ηθοποιών ανταποκρίθηκε εξαιρετικά στο σκηνοθετικό εγχείρημα δίνοντας στο κοινό δυνατές ερμηνείες γεμάτες φυσικότητα. Τους ρόλους των συζύγων που αγαπούν να μισιούνται ενσαρκώνουν ο Τάσος Ιορδανίδης και η Μαρίνα Ασλάνογλου που ομολογουμένως έχουν καλή σκηνική χημεία. Ο Τάσος Ιορδανίδης στο ρόλο του «Πατέρα» βρίσκεται σε μια από τις καλύτερες του υποκριτικές στιγμές πλάθοντας τον ήρωά του με μαεστρία και τονίζοντας όλη την αποτυχία, την μοναξιά αλλά και την αδυναμία που τον διακρίνει να αντιμετωπίσει τους γύρω του αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό παραμένοντας αμέτοχος σε όσα του συμβαίνουν. Η Μαρίνα Ασλάνογλου μετατρέπεται επί σκηνής σ’ ένα αδηφάγο θηρίο, ένα αγρίμι σωστό, μια γυναίκα που εγκατέλειψε τα όνειρά της και μεταμορφώθηκε σε κάτι που δεν θέλησε ποτέ. Η οικονομική και κοινωνική αποτυχία του άντρα της αλλά και η επιθυμία του να επέμβει στις σπουδές της κόρης τους είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι της υπομονής της με αποτέλεσμα η ηρωίδα να βγαίνει εκτός εαυτού από το πρώτο της κιόλας λεπτό πάνω στη σκηνή με την πλοκή να μετατρέπει το οικογενειακό σαλόνι σε ρινγκ μονομαχίας.
«Κεντάει» στο ρόλο του αδερφού της Μαρίνας και εραστή του ωραίου φύλου ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης που αναλαμβάνει αρχικά να παίξει το ρόλο του διαιτητή ανάμεσα στο φορτισμένο ζευγάρι ενώ αργότερα παρασύρεται κι εκείνος στη δίνη τους. Είναι άμεσος και οι κωμικές του πινελιές κατορθώνουν να αποσυμφορίσουν για λίγο το τεταμένο κλίμα. Σπουδαία και η Γιάννα Σταυράκη στο ρόλο της γιαγιάς. Η έμπειρη ηθοποιός μας συγκίνησε με τη μεστή της ερμηνεία προσδίδοντας ένα άλλο κύρος στην παράσταση. Δυναμική και η παρουσία της νεαρής Νικολέτας Χαρατζόγλου στο ρόλο της κόρης.
Το σκηνικό που επιμελήθηκε για την παράσταση η Μαρία Καραθάνου ήταν προσεγμένο και στην παραμικρή του λεπτομέρεια και μας άρεσε πολύ ενώ εύστοχη ήταν και η μουσική επένδυση που κινήθηκε σε ροκ μονοπάτια και γεφύρωνε ουσιαστικά το σύνολο των σκηνών πυροδοτώντας κι άλλο το τεταμένο κλίμα του έργου.
Ο «Πατέρας» στο θέατρο Αποθήκη ξεκλειδώνει όλες τις πόρτες τρυπώνοντας στα ενδότερα της ελληνικής οικογένειας και αποτυπώνοντας πειστικά τις παθογένειες της κοινωνίας μας. Είναι μια ρεαλιστική παράσταση που θα δέσει κόμπο το στομάχι σας με τον πιο αριστοτεχνικό τρόπο. Αντέχετε;
Καλή σας θέαση!
