Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη
Μια ανατρεπτική παράσταση παρακολουθήσαμε το βράδυ της Κυριακής στο θέατρο Ιλίσια. Ο λόγος για το «Ξύπνα Βασίλη», τη διαχρονική σάτιρα του Δημήτρη Ψαθά που μετά από δύο sold out σεζόν στο Εθνικό Θέατρο, προστίθεται στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και ανεβαίνει φέτος με ανανεωμένη διανομή σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη.
Το «Ξύπνα Βασίλη» γράφτηκε το 1965 από το γνωστό Έλληνα συγγραφέα αρχικά ως θεατρικό έργο και ανέβηκε με τον Ντίνο Ηλιόπουλο στον πρωταγωνιστικό ρόλο ενώ το 1969 έγινε ταινία της Φίνος Φιλμ σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη με τον Γιώργο Κωνσταντίνου στη θρυλική ερμηνεία του Βασίλη.
Η ιστορία του έργου ξεκινά στα γραφεία του εκδοτικού οίκου Φαρλάκου. Ο Βασίλης, συντηρητικών πολιτικών φρονημάτων και ο Μάνος, προοδευτικών, συγκρούονται για τις συνθήκες εργασίας αλλά και για το περιεχόμενο των βιβλίων που εκδίδονται. Σημείο αιχμής για την πνευματική διαμάχη, ο ποιητής Φανφάρας και η στρατευμένη συντηρητική ποίησή του. Πολύ γρήγορα όμως η τύχη τα φέρνει έτσι ώστε οι πολιτικές πεποιθήσεις των δύο συναδέλφων αλλάζουν και οι καταστάσεις που ακολουθούν δοκιμάζουν τους ήρωες. Ποιός από τους δύο θα καταφέρει να προσαρμοστεί στα ήθη και το πνεύμα της νέας εποχής;
Η Θεοδώρα Καπράλου μαζί με το σκηνοθέτη υπογράφουν τη διασκευή της θεατρικής μεταφοράς που παρουσιάζεται στο θέατρο Ιλίσια. Ο σκηνοθέτης έστησε ένα θέαμα με έντονο το κινηματογραφικό στοιχείο και 60’s διάθεση που γίνεται άμεσα αντιληπτή από την εμφάνιση των μουσικών της μπάντας επί σκηνής.
Γνωστός για τη σύγχρονη ευρηματική ματιά του, ο Άρης Μπινιάρης τοποθέτησε τη δράση του έργου, στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης, πίσω από μια οθόνη και συγκεκριμένα μέσα σ’ένα λευκό κουτί κινηματογραφώντας σε πραγματικό χρόνο τους ηθοποιούς. Το εύρημα αυτό οδήγησε τους θεατές στην παρακολούθηση του έργου από μια διαφορετική, ασπρόμαυρη μάλιστα οπτική δίνοντάς τους την ευκαιρία να αντιληφθούν καλύτερα τις εκφράσεις των ηθοποιών μέσα από τα συχνά κοντινά πλάνα που συχνά διαστρέβλωναν εσκεμμένα τα πρόσωπά τους.
Ακόμη ένα δυνατό χαρτί της παράστασης ήταν η ύπαρξη μπάντας στη σκηνή. Μάλιστα, το μουσικό τρίο που απαρτίζεται από τους Μιχάλη Βρέττα, Αντώνη Μαράτο και Γιάννη Λατουσάκη(και σε ρόλο αφηγητή) είναι και το πρώτο πράγμα που αντικρύζει ο θεατής και ουσιαστικά τον εισάγει στην ιστορία και σε ό,τι πρόκειται να παρακολουθήσει. Η επιβλητική μουσική του Φώτη Σιώτα και οι ιδιαίτεροι στίχοι των τραγουδιών που υπογράφει ο Άρης Μπινιάρης λειτούργησαν παρεμβατικά υπογραμμίζοντας κομβικά σημεία του έργου ενώ παράλληλα συνέβαλαν στον καταιγιστικό ρυθμό της παράστασης υπαγορεύοντας την κίνηση των ηθοποιών. Η ένστασή μας είναι μόνο στην ένταση του ήχου που αρκετές στιγμές ήταν εκκωφαντική και κούραζε τον θεατή.
Υποκριτικά, ο ανανεωμένος θίασος ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω στη σκηνοθετική γραμμή του Άρη Μπινιάρη. Ο Λαέρτης Μαλκότσης ήταν ένας πολύ αξιόλογος «Βασίλης» ισορροπώντας με δεξιοτεχνία ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό στοιχείο. Ξεχωρίσαμε επίσης τον Ηλία Μουλά στον κομβικό ρόλο του προοδευτικού Μάνου Χατζηστραπάτσου για την ολοκληρωμένη του ερμηνεία αλλά και την Μαντώ Γιαννίκου στο ρόλο της Ντίνας για την καθαρή της άρθρωση και το φλογερό της ταπεραμέντο. Τέλος, με χαρά διαπιστώσαμε την προσωπική σφραγίδα που έβαλε στην ερμηνεία του ο Γιώργος Παπαγεωργίου στο ρόλο του ποιητή Φανφάρα ξεφεύγοντας εντελώς από την κινηματογραφική προσέγγιση του μοναδικού Γιώργου Μιχαλακόπουλου.
Η σκηνοθετική ματιά του Άρη Μπινιάρη στο κείμενο του σπουδαίου Δημήτρη Ψαθά κατόρθωσε να παντρέψει το χθες με το σήμερα δίνοντας μια διαχρονική διάσταση στα μηνύματα του έργου περί διάβρωσης αξιών και χαρακτήρων στο βωμό του χρήματος. Δώστε μια ευκαιρία σ’αυτή την πρωτοποριακή οπτική και παρακολουθήστε την παράσταση στο θέατρο Ιλίσια μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου.
Καλή σας θέαση!
